چگونگی رویارویی گفتمان های ادبی با مشرب های فکری و فلسفی معاصر، از جمله مسائلی است که طرح آن ضروری می نماید؛ علّت آن نیز وجود بحران هایی است که بشر معاصر را در بر گرفته است. بحران هایی که علّت آن ها را می توان در پوچ گرایی، عصبیت های نژادی مدرن، اصالت سود و سرمایه و فردیت گرایی افراطی جست وجو کرد. مفاهیم به کار رفته در آثار عطّار، خاصّه منطق الطیر وی، از آن رو که خود التیامی است بر جراجت حاصل از این بحران ها در خور بررسی است. سبب آن نیز رویکرد عطّار به معارف عرفانی، بی اعتنایی به دایرۀ تنگ قوم اندیشی و تمرکز بر احساسات زلال انسانی است که این یک خود حاصل عبور از عواطف شخصی و اجتماعی عطّار است. این پژوهش که به شیوة توصیفی- تحلیلی و با تکیه بر رهیافت هرمنوتیک انجام گرفته است، در صدد است تا پیام های رهایی بخش عطّار را با استقصا در منطق‌الطیر بکاود و با برشمردن بحران هایی که به برخی از علل آن ها اشاره شد، تناظر آموزه‌های او را با نیازهای معنوی بشر امروز روشن سازد. پرونده مقاله