هرچند الگوهای مربوط به ظهور و افول قدرت ها طی قرن های متمادی تکرار شده اند، اما به طور شگفت آوری حتی امروزه نیز شواهد قاطعی برای پاسخ به این پرسش که دلیل پیدایش و سقوط قدرت ها چیست؟ در دست نیست. تلاش هایی که تا به امروز به منظور به نظم درآوردن الگوهای ظهور و سقوط قدرت های جهانی انجام شده است پیوندی تنگاتنگ میان الگوهای تناوبی پیدایش (و افول) نظم های جهانی با چرخه های ظهور (و سقوط) هژمون های جهانی برقرار نموده اند که هر دوی آنها نیز شدیداً متأثر از امواج جنگ های سراسری هستند. مقاله پیش رو، با بهره گیری از ادبیات موجود در این زمینه و ارائه مفاهیم جدیدی ازجمله درون گرایی (جستجوی منابع قدرت در داخل) و برون گرایی (درون گرایی+جستجوی منابع قدرت در خارج از مرزها)، در پاسخ به پرسش آغازین بالا این فرضیه را به آزمون گذاشته است که کسب منزلت هژمونی جهانی ازسوی قدرت های بزرگ مستلزم اتخاذ رویکرد درون گرایی تا زمان ورود هژمون مستقر به مرحله افول و سپس گذار به رویکرد برون گرایی است. ازسوی دیگر، درپیش گرفتن رویکرد درون گرایی ازسوی هژمون مستقر منجر به کوتاه شدن چرخه هژمونی و سقوط هژمون خواهد شد. این پژوهش از نوع اکتشافی بوده و برای تجزیه وتحلیل داده های گردآوری شده از روش علّی یا پس رویدادی استفاده شده است. یافته های پژوهش نیز ضمن تأیید فرضیه بالا، این نتیجه را درپی دارند که اگرچه گریزی از تکرار چرخه هژمونی و نظم جهانی نیست، اما تطویل یک چرخه هژمونی ممکن و منوط به درپیش گرفتن رویکرد برون گرایی ازسوی هژمون درعین حفظ تعادل میان افزایش تعهدات و مسئولیت های بین المللی و افزایش قدرت اقتصادی، نظامی و هنجاری است. پرونده مقاله