پروبیوتیک‌ها، میکروارگانیسم‌های غیربیماری زایی هستند که هرگاه در مقادیر مناسب تجویز گردند، به میزبان سلامتی می‌بخشند و قادرند از بعضی از بیماری‌ها پیشگیری نموده یا آنها را بهبود بخشند. لاکتوباسیلوس‌ها و بیفیدوباکتریوم‌ها، بیشترین پروبیوتیک‌های مورد استفاده تا امروز بوده اند. جنس لاکتوباسیلوس، گروهی از باکتری‌های اسیدلاکتیک (LAB) مختلف از نظر ژنتیکی و فیزیولوژیکی است که میله‌ای شکل، گرم مثبت، غیراسپورگذار، بدون پیگمان، کاتالاز منفی و میکروآئروفیلیک تا بی‌هوازی اجباری می‌باشند. زیتون از قدیمی‌ترین گیاهان شناخته شده ای است که به عنوان یکی از منابع مهم غذایی به شمار رفته و نقش مؤثری در تعیین سلامتی، پیشگیری و کنتری بیماری‌های ناشی از ناراحتی‌های گوارشی، سیستم گردش خون و قلبی عروقی دارد. زیتون ممکن است حامل مناسبی برای انتقال پروبیوتیک‌ها به شمار رود. لذا در تحقیق حاضر این خصوصیت زیتون مورد بررسی قرار گرفت. در این تحقیق شانزده نمونه از زیتون‌های بسته‌بندی مختلف و همچنین به صورت فله و خام تهیه گردید. باکتری‌های موجود در نمونه‌های مورد نظر جداسازی شده و با استفاده از روش‌های مورفولوژیک، کشت و بیوشیمیایی مورد شناسایی قرارگرفتند. با توجه به نتایج به دست آمده، 4 جدایه لاکتوباسیلوس پلانتارم و یک جدایه، لاکتوباسیلوس اسیدوفیلوس تشخیص داده شدند. بنابراین، زیتون می‌تواند علاوه بر فوائد سرشار غذایی، به عنوان حاملی طبیعی برای پروبیوتیک‌ها در نظر گرفته شود. پرونده مقاله

کلستریدیوم ‌دیفیسیل (Clostridium difficile)، باکتری گرم ‌مثبت، بی‌هوازی و اسپوردار بوده و عامل گاستروآنتریتوکولیت با غشاءکاذب است. هنگامی که میکروفلور طبیعی روده، توسط فاکتورهای خطر، مانند درمان با آنتی‌بیوتیک‌ها، شیمی‌‌درمانی و غیره آشفته می‌شود،کلستریدیوم دیفیسیل فرصت تکثیر یافته و باعث بیماری می‌شود. عوامل اصلی بیماری‌زایی این باکتری، دوتوکسینB وAهستند،که توسط ژن‌هایtcdA وtcdB کد می‌شوند. هدف از این تحقیق توسعه روش qPCR به منظور شناسایی عفونت کلستریدیوم‌دیفیسیل از طریق طراحی پرایمرهای اختصاصی برای ژن‌هایtcdAو tcdB می‌باشد. در این مطالعه ابتدا با بررسی دقیق نواحی حفاظت‌شده در توالی ژن‌هایtcdAو tcdB، دو جفت پرایمر برای تکثیر اختصاصی نواحی مورد نظر طراحی‌شد. سپس بهینه‌سازی روش qPCRبا استفاده از این پرایمرها انجام‌شد. حساسیت روش با استفاده از غلظت-های مختلف DNA باکتری مورد ارزیابی قرارگرفت. علاوه براین، به منظور بررسی اختصاصیت روش از DNA باکتری‌های مولد اسهال (اشرشیاکلی، شیگلا دیسانتری، سالمونلا تیفی و یرسینا انتروگلیتیکا) استفاده شد. در نهایت عملکرد روش بهینه‌سازی-شده با تعداد 100 نمونه بالینی مورد ارزیابی قرارگرفت. حساسیت روش به میزان pg100از DNA و اختصاصیت روش بهینه-سازی شده 100% تعیین شد. در نمونه‌های بالینی مورد مطالعه با روش بهینه‌سازی شده 9 مورد مثبت شناسایی شد. با توجه به نتایج بدست آمده استفاده از پرایمرهای اختصاصی برای ژن‌هایtcdA و tcdB می‌تواند به عنوان رویکرد مناسبی برای شناسایی سریع و دقیق عفونت C. difficile در تکنیک qPCR مورد استفاده قرارگیرد. پرونده مقاله

با توجه به مصرف بالای آنزیم آمیلاز، استفاده از سویه‌های مولد آنزیم آمیلاز و بهینه‌سازی شرایط تولید این آنزیم روشی کارآمد در جهت تولید این آنزیم است. با توجه به این که تا کنون ژن مربوط به آمیلاز باسیلوس آلکالیتوریس شناسایی نشده است، دستیابی به شرایط پایدار تولید آنزیم توسط باکتری‌های مولد این آنزیم ها تولید دارای اهمیت است. یکی از روش های مورد توجه تثبیت باکتری ها در بسترهای مناسب است به طوری که قابلیت تولید آنزیم توسط این باکتری ها حفظ شود. در این پژوهش ابتدا باکتری باسیلوس آلکالیتلوریس در محیط کشت LB براث حاوی نشاسته کشت داده شد. سپس باکتری در آگار تثبیت شده و میزان آنزیم تولید شده با استفاده از روش DNS اندازه‌گیری شد. در نهایت میزان تولید آنزیم هنگام استفاده مجدد از سلول های تثبیت شده در کشت های متوالی ارزیابی شد. طبق نتایج به دست آمده در مطالعه حاضر باکتری باسیلوس آلکالیتلوریس تثبیت شده در بستر آگار همچنان قادر است آنزیم آلفا-آمیلاز را تولید نماید. حداکثر میزان تولید آلفا-آمیلاز پس از 24 ساعت به دست آمد. علاوه براین باکتری تثبیت شده پس از 4 دفعه تعویض محیط کشت همچنان باقی مانده و قادر به تولید آنزیم آمیلاز است به طوری که تا 72 ساعت تغییر قابل توجهی در میزان تولید آنزیم مشاهده نمی شود. با توجه به اینکه تثبیت باکتری باسیلوس آلکالیتلوریس در آگار منجر به حفظ قابلیت تولید آنزیم آلفا-آمیلاز می‌گردد، لذا می‌توان از این روش در تولید انبوه آنزیم آمیلاز استفاده نمود. پرونده مقاله

مقدمه: سرطان ریه نوعی تومور ریوی بدخیم است که مهمترین عامل مرگ و میر ناشی از ابتلا به سرطان در انسان محسوب می‌شود. GLUT1 حامل مهم گلوکز به سلولها است که بیان بیش از حد طبیعی آن در افزایش سوخت و ساز سلول های سرطانی نقش دارد. هدف: بررسی تغییر در بیان ژن GLUT1 در نمونه های بافتی سرطان سلول غیر کوچک است.مواد و روش ها: تعداد 30 نمونه بافت سرطان سلول های غیرکوچک ریه و 30 نمونه بافت مجاور تومور از بیماران مراجعه کننده به بیمارستان مسیح دانشوری پس از اخذ رضایت نامه، دریافت شد. پس از نمونه گیری و جداسازی RNA و ساخت cDNA، سطح mRNA ژن GLUT1 و GAPDH با تکنیک Real time PCRسنجیده شد. آنالیز داده های بیان ژن با آزمون آماری t انجام شد.نتایج: در 21 نمونه (70 درصد) سطح mRNA ژن GLUT1 در بافت سرطان سلول های غیرکوچک ریه نسبت بافت سالم افزایش داشته است. علاوه براین سطح mRNA در بافت تومور نسبت به بافت طبیعی 3/4 برابر افزایش داشت (013/0 = P).نتیجه گیری: افزایش سطح mRNA ژن GLUT1 در سلول های کارسینومای ریه سلول غیرکوچک می تواند نشانه ای از تغییر برنامه متابولیکی این سلول ها به گلیکولیز هوازی باشد که نتیجه آن گسترش تومور و بدخیمی ناشی از آن می باشد. پرونده مقاله

پرونده مقاله

پرونده مقاله