به‎منظور ارزیابی کاربرد کودهای آلی بر عملکرد و شاخص‎های رقابتی ریحان (Ocimum basilicum L) در ترکیب های مختلف کشت مخلوط با کنجد (Sesamum indicum L)، آزمایشی به‎صورت کرت های خرد شده بر پایه طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار در سال 1390 اجرا گردید. تیمار کودی شامل سطوح 20 و 40 تن در هکتار ورمی کمپوست و لجن فاضلاب تلفیق شده با 50 درصد کود شیمیایی مورد نیار خاک، تیمار فقط کود شیمیایی (100 کیلوگرم در هکتار اوره، سوپر فسفات تریپل و سولفات پتاسیم) و شاهد (عدم کاربرد کود) در کرت های اصلی و پنج نسبت کاشت شامل تک کشتی ریحان و کنجد، 75% + 25%، 50% + 50% و 25% + 75% ریحان + کنجد در کرت های فرعی قرار گرفتند. در این آزمایش ترکیب های کاشت 25% ریحان +75% کنجد و 50% ریحان + 50% کنجد تحت کاربرد 40 تن در هکتار لجن فاضلاب تلفیق شده از بیشترین عملکرد اقتصادی (بیش از 47/3097 کیلوگرم در هکتار) و نسبت برابری زمین (بیش از 24/1) برخوردار بودند. به علاوه، برآورد ضریب غالبیت دو گونه گیاهی بیان گر آن است که ریحان در ترکیب کاشت 25%ریحان + 75% کنجد و کنجد در ترکیب های کاشت 25% ریحان +75% کنجد و 50% ریحان + 50% کنجد تحت کاربرد کودهای آلی (به ترتیب در گستره ی عددی 0.12 تا 0.30 و 0.11 تا 0.57) به عنوان گونه غالب از توان رقابتی بالاتری برخوردار بودند. پرونده مقاله

تنش خشکی یکی از مهمترین عوامل غیرزیستی است که رشد و نمو گیاه را تحت تاثیر قرار می‌دهد. کنجد (Sesamum indicum) گیاه نسبتا متحمل به خشکی است که در مناطق خشک و نیمه خشک و دمای بالا رویش می‌یابد. به منظور ارزیابی اثرات پاکلوبوترازول بر بهبود تحمل به تنش خشکی ، آزمایشی گلخانه ای به صورت فاکتوریل در پایه طرح بلوک‌های کامل تصادفی با سه تکرار در سال زراعی 94-1393 اجرا گردید. تیمارها شامل دو رقم متحمل (یلووایت) و حساس (اولتان) کنجد، سه سطح آبیاری (50،20 و 80 درصد ظرفیت زراعی خاک) و سه غلظت کاربرد پاکلوبوترازول (0، 5/7 و 15 میلی‌گرم در لیتر) بودند. صفاتی از جمله غلظت کلروفیل a، b و کاروتنوییدها، فعالیت آنزیم‌های پراکسیداز و سوپراکسید دیسموتاز اندازه گیری شدند. داده‌ها با نرم افزار آماری SAS تجزیه و تحلیل شدند. نتایج نشان داد اثر رقم، سطوح آبیاری و پاکلوبوترازول بر غلظت کلروفیل a، b و کاروتنوییدها، فعالیت آنزیم‌های پراکسیداز و سوپراکسید دیسموتاز، عملکرد و اجزای عملکرد معنی‌دار بود. در تیمار کم آبی شدید با بیشترین مصرف پاکلوبوترازول نسبت به تیمار شاهد، محتوی کلروفیلb (44%)، فعالیت آنزیم‌های پراکسیداز ریشه و برگ و سوپراکسید دیسموتاز ریشه افزایش یافت. در تنش کم‌آبی شدید، غلظت کلروفیل a (4/30 درصد)، b (6/40) و کاروتنویید(9/29)کاهش یافت. فعالیت آنزیم‌های آسکوربات پراکسیداز ریشه (3 برابر) و برگ (9/1 برابر) و سوپراکسید دیسموتاز ریشه (3 برابر) در رقم یلووایت (رقم متحمل) افزایش یافت. به طور کلی، در کم آبی شدید، رقم یلووایت نسبت به رقم اولتان به بیشترین غلظت مصرفی پاکلوبوترازول با سازوکار آنزیمی واکنش مثبت نشان داد. پرونده مقاله

به منظور تعیین اثر مدیریت‌های مختلف آبیاری بر شاخص‌های رشد برنج، پژوهشی به صورت آزمایش فاکتوریل در قالب طرح پایه بلوک‌های کامل تصادفی در سه تکرار با دو عامل آبیاری در چهار سطح و رقم در دو سطح در مزرعه تحقیقاتی معاونت موسسه تحقیقات برنج کشور (آمل) در سال 1390 به اجرا درآمد. تیمارها شامل تناوب خشکی و رطوبت (AWD)، کشت نیمه خشک (SDC)، ترکیب آب کم عمق با تناوب خشکی و رطوبت (SWD) و روش سنتی (TI) و دو رقم بومی طارم محلی و اصلاح شده فجر بودند. با اندازه‌گیری وزن خشک و سطح برگ در طی هفت نوبت نمونه‌برداری در طول رشد برنج، روند تغییرات شاخص‌های رشد به روش تابعی نسبت به روز پس از نشاکاری رسم شد. نتایج نشان داد تیمار TIبا میانگین 7694 کیلوگرم بیش-ترین مقدار عملکرد شلتوک را داشته و مدیریت‌های AWD با میانگین 7056 کیلوگرم و SDC با میانگین 8/6856 کیلوگرم و SWD با میانگین 7/6358 کیلوگرم به ترتیب کم‌ترین مقدار عملکرد شلتوک در هکتار را به خود اختصاص دادند. بیشترین شاخص سطح برگ در رقم طارم محلی به مقدار 6/4 در تناوب خشکی و رطوبت و کم‌ترین آن به مقدار 99/2 در ترکیب آب کم عمق با تناوب خشکی و رطوبت بدست آمد. ولی در رقم فجر بیشترین مقدار شاخص سطح برگ (6/5) در آبیاری سنتی و کم‌ترین مقدار آن (1/4) مربوط به تناوب خشکی و رطوبت بودند. بنابراین با توجه به حداکثر شاخص سطح برگ، سرعت جذب خالص در طارم محلی و فجر می‌توان مدیریت‌های آبیاری AWD و SDC را بکار گرفت. پرونده مقاله

به منظور بررسی نقش قارچ Piriformospora indica بر بهبود عملکرد و بهره وری آب در برنج با روش کم آبیاری تنظیم شده، پژوهشی مزرعه ای در سال 1393 به صورت اسپلیت فاکتوریل در سه تکرار انجام گرفت. تیمارهای آزمایش شامل آبیاری در سه سطح (غرقاب، غرقاب پس از کاهش ارتفاع آب به پایین تر از 10 و 20 سانتی متری خاک) در کرت اصلی، دو سطح تلقیح با قارچ (عدم تلقیح و تلقیح ریشه چه گیاهچه شش روزه) و دو رقم بومی (طارم) و اصلاح شده (شیرودی) برنج در کرت های فرعی به صورت فاکتوریل قرار داده شدند. نتایج نشان داد که میزان عملکرد شلتوک رقم شیرودی در روش غرقاب دائم از 7801 به 5592 و 5575 کیلوگرم در هکتار در سایر سطوح کم آبیاری کاهش یافت. کاهش عملکرد در رقم طارم هاشمی، تنها با کاهش میزان آب به ارتفاع 20 سانتی متری خاک، معنی دار و افت عملکرد در مقایسه با تیمار غرقاب حدود 18 درصد بود. با وجود این، تلقیح با قارچ سبب بهبود حدود هشت درصدی عملکرد بیولوژیک در رقم شیرودی در مقایسه با رقم طارم هاشمی گردید. همچنین، با کاهش ارتفاع آب به پایین تر از 20 سانتیمتر زیر سطح خاک، میزان بهره وری و کارایی مصرف آب به ترتیب حدود 55 و 57 درصد بیشتر از آبیاری به روش غرقاب حاصل شد. در مجموع، یافته های این پژوهش حاکی از تأثیر مثبت همزیستی ریشه برنج با قارچ P. indica در راستای کاهش اثرات تنش حاصل از کم آبیاری است. پرونده مقاله

تنش غرقابی اثرات منفی بر رشد و عملکرد گیاه گندم دارد که شناخت مکانیسم دفاعی گیاه در مقابل غرقابی می‌تواند ارزشمند باشد. به منظور بررسی واکنش سه ژنوتیپ گندم به سطوح مختلف تنش غرقابی، آزمایشی به صورت فاکتوریل در قالب طرح کامل تصادفی با پنج تکرار در ایستگاه تحقیقات زراعی قراخیل قائمشهر اجرا شد. در این تحقیق تاثیر تنش غرقابی (صفر، 7، 14 و 21 روز) در دو مرحله پنجه‌زنی (ZG21) و رشد طولی ساقه (ZG31) بر رشد، کلروفیل کل، محتوای پرولین، مالون دی آلدئید و پراکسید هیدروژن، فعالیت آنزیم‌های آنتی اکسیدان و آنزیم‌های مسیر متابولیسم بی‌هوازی ریشه سه ژنوتیپ گندم (N-93-19، N-93-9 و N-92-9) مورد بررسی قرار گرفت. نتایج آزمایش نشان داد که تنش غرقابی در هر دو مرحله رشدی باعث کاهش رنگیزه‌های فتوسنتزی و رشد هر سه ژنوتیپ شد با این حال بیشترین میزان وزن خشک اندام هوایی و ریشه و محتوای کلروفیل کل در ژنوتیپ N-92-9 مشاهده شد. تشدید تنش غرقابی باعث افزایش محتوای پرولین، مالون دی آلدئید، پراکسید هیدروژن، فعالیت سوپراکسید دیسموتاز، کاتالاز، الکل دهیدروژناز و لاکتات دهیدروژناز و کاهش فعالیت پراکسیداز ریشه ژنوتیپ‌ها در هر دو مرحله رشد نسبت به گیاه شاهد شد. براساس نتایج این آزمایش، ژنوتیپ N-92-9 پاسخ بهتری نسبت به بقیه ژنوتیپ‌ها در صفت‌های مورد بررسی شده تحت تنش غرقابی نشان داد و به عنوان ژنوتیپ متحمل به غرقابی معرفی گردید. پرونده مقاله

تأمین عناصر غذایی مورد نیاز گیاهان زراعی از جمله برنج، نقش به‌سزایی در دستیابی به عملکرد مطلوب دارند. لذا، هدف از این پژوهش به حداکثر رسانیدن پتانسیل گیاهی برنج با بهینه‌سازی مصرف کودهای معدنی و زیستی به همراه ارتفاع برش راتون برنج بود. آزمایش به‌صورت اسپلیت فاکتوریل در قالب طرح پایه بلوک‌های کامل تصادفی با سه تکرار در مزرعه مؤسسه تحقیقات برنج کشور (آمل) طی سال‌های زراعی 1393 و 1394 اجرا شد. سه ارتفاع برداشت صفر، 15 و30 سانتی‌متر از سطح زمین به‌عنوان عامل اصلی و کودهای معدنی فسفر از منبع سوپرفسفات تریپل و پتاسیم از منبع سولفات پتاسیم در دو سطح (عدم مصرف و مصرف 50 کیلوگرم در هکتار) و پتاسیم از منبع سولفات پتاسیم) به عنوان عامل فرعی اول و محلول‌پاشی ترکیبی کود زیستی آزوسپیریلیوم برازیلنس و سودوموناس فلورسنس در دو سطح (محلول‌پاشی و عدم محلول‌پاشی) به‌عنوان عامل فرعی دوم بودند. نتایج نشان داد که بیشترین عملکرد دانه در تیمار مصرف 50 کیلوگرم کود فسفره با ارتفاع برداشت 30 سانتی‌متر از سطح زمین با میانگین 8/2017 کیلوگرم در هکتار به‌دست آمد. تمامی کودهای معدنی و زیستی مصرفی موجب افزایش معنی‌دار ارتفاع بوته‌، تعداد پنجه و درصد پر خوشه چه در خوشه گردید. همچنین، استفاده از کودهای زیستی به همراه کودهای فسفر و پتاسیم منجر به افزایش عملکرد و اجزای عملکرد شد. بنابراین، مصرف کودهای فوق با یکدیگر می‌تواند جایگزین مناسبی برای مصارف زیاد از حد نیتروژن در تولید رتون برنج در منطقه باشد. پرونده مقاله

این تحقیق به منظور تعیین اثر روش های مختلف خاکورزی بر عملکرد و اجزای عملکرد گندم رقم N-80-19 به صورت طرح بلوک های کامل تصادفی در چهار تکرار در سال‌های زراعی 1388 و 1389 در شهرستان علی‌آباد کتول در استان گلستان انجام شد. تیمارها شامل روش های شخم با گاوآهن برگردان دار همراه با دیسک، چیزل همراه با دیسک، روتیواتور همراه با دیسک و دو بار دیسک بود. نتایج نشان داد که عملکرد و اجزا‌ی عملکرد در گندم تحت تأثیر روش های مختلف خاکورزی قرار گرفتند. حداکثر عملکرد در سال اول در گاوآهن برگرداندار همراه با دیسک و روتیواتور همراه با دیسک و در سال زراعی دوم در ‌گاو‌آهن برگردان دار، دو بار دیسک و روتیواتور همراه با دیسک مشاهده شد. از آن جا که خاکورزی مرسوم با گاوآهن برگردان‌دار در مقایسه با خاکورزی حفاظتی ضمن مصرف انرژی و زمان بیشتر، موجب فرسایش بیشتر ادوات شده و در نتیجه سبب افزایش هزینه می‌گردد و در بیشتر مناطق کشور فرصت اجرای عملیات زراعی محدود است توصیه می شود ‌از روش‌های خاکورزی حفاظتی به جای روش های خاکورزی مرسوم استفاده گردد. پرونده مقاله