به منظور بررسی امکان کاهش مصرف کود شیمیایی نیتروژنه با استفاده از کود زیستی بر عملکرد و اجزای عملکرد لوبیا چشم بلبلی، در سال 1391 در منطقه دره شهر انجام شد. آزمایش به صورت فاکتوریل، در قالب طرح پایه بلوک های کامل تصادفی، با 3 تکرار اجرا گردید. فاکتور اول شامل کود نیتروژنه؛ از منبع اوره در 3 سطح شامل صفر، 50 و 100 کیلوگرم در هکتار و فاکتور دوم شامل کود زیستی نیتروکسین؛ در 3 سطح عدم کاربرد، تلقیح به میزان 1 لیتر به ازای 60 کیلوگرم بذر و محلول پاشی به میزان 3 لیتر به ازای یک هکتار بودند. نتایج این پژوهش نشان داد که پروتئین دانه با تلقیح بذر با کود زیستی نیتروکسین به میزان 96/24 درصد به دست آمد که نسبت به تیمار عدم کاربرد 1% افزایش داشت. همچنین، مقدار پروتئین به دست آمده در حالت محلول پاشی نیز بیشتر از تیمار عدم کاربرد و اختلاف بین آنها نیز معنی دار بود. در مورد اثر متقابل کود اوره و کود زیستی نیز بیشترین و کمترین عملکرد دانه به ترتیب در تیمار تلقیح بذر با کود نیتروکسین + مصرف 50 کیلوگرم کود اوره و عدم کاربرد کود زیستی +عدم مصرف کود اوره به مقدار 2046 و 1336 کیلوگرم در هکتار به دست آمد. در تمامی سطوح مصرف نیتروژن بیشترین و کمترین عملکرد دانه در حالت عدم تلقیح و عدم کاربرد به دست آمد. به طورکلی، نتایج نشان داد با کاربرد کود زیستی می توان بخشی از عناصر غذایی مورد نیاز گیاه لوبیا را تأمین کرد. همچنین، اگر کود زیستی نیتروکسین همراه با مقادیر پایین تر کود اوره مصرف شود، می تواند در بهبود و افزایش عملکرد نقش مؤثری داشته باشد. پرونده مقاله