این مطالعه جهت بررسی تأثیر کاربرد عناصر غذایی کم‌مصرف آهن و روی (به تنهایی و توأم به صورت محلول‌پاشی با غلظت 5/2 و 5 در هزار و یا مصرف خاکی به مقدار 15 و 30 کیلوگرم در هکتار) و زمان کاربرد کودها (شـاهد، مصـرف خاکی کودها، محـلول‌پاشی در مرحله رشـد رویشی، محلول‌پاشی در مرحله ظهور گل آذین نر، محلول‌پاشی در دو مرحله رشد رویشی و ظهور گل آذین نر، محلول‌پاشی در مرحله پر شدن دانه و محلول‌پاشی در سه مرحله رشد رویشی، ظهور گل آذین نر و پر شدن دانه) بر رشد و عملکرد ذرت (Zea mays convar saccharata var. rugosa) انجام شد. آزمایش در سال 1395 در دانشگاه آزاد اسلامی واحد تبریز به صورت اسپلیت پلات در قالب طرح بلوک‌های کامل تصادفی در سه تکرار اجرا شد. با توجه به نتایج این بررسی تیمارهای کودی اثر مشابهی از نظر آماری بر عملکرد خشک داشتند. هر چهار تیمار مصرف خاکی کودها، محلول‌پاشی در مرحله رشد رویشی، محلول‌پاشی در دو مرحله رشد رویشی و ظهور گل آذین نر و محلول‌پاشی در سه مرحله رشد رویشی، ظهور گل آذین نر و پر شدن دانه افزایش معنی دار و مشابهی را از نظر آماری در این صفت باعث شده و عملکرد دانه خشک را به ترتیب 20، 12، 21 و 22 درصد افزایش دادند که تنها ناشی از افزایش تعداد دانه تولیدی بود. با توجه به نتایج این بررسی، تنها در دو تیمار کاربرد خاکی 5 کیلوگرم در هکتار آهن و محلول‌پاشی آهن و روی در دو مرحله رویشی و آغاز مرحله زایشی با غلظت 5 در هزار افزایش سود مطلوبی به ترتیب با 334850 و 271298 هزار تومان اضافه درآمد خالص در هکتار داشتند. پرونده مقاله

به منظور دست یابی به نسبت مناسب کود شیمیایی و کمپوست در جهت افزایش عملکرد اقتصادی پیاز، تحقیقی در مزرعه ایستگاه تحقیقات و آموزش کشاورزی و منابع طبیعی ملکان در سال 92 اجرا گردید. آزمایش به صورت کرت های خرد شده در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار به مورد اجرا گذاشته شد. عامل کود (A) در کرت های اصلی در شش سطح (مقدار توصیه شده کودهای شیمیایی به عنوان شاهد (a1)، 4/3 تیمار شاهد + 4 تن در هکتار کمپوست (a2)، 2/1 تیمار شاهد + 8 تن در هکتار کمپوست (a3)، 4/1 برابر تیمار شاهد + 12 تن در هکتار کمپوست (a4) و کمپوست به میزان 16 و 20 تن در هکتار (a5 و a6) و ارقام (B) قولی قصه زنجان (b1) و قرمز آذرشهر (b2) در کرت های فرعی قرار داده شدند. رقم قرمز آذرشهر در کلیه صفات مورد مطالعه نسبت به رقم قولی قصه زنجان برتر بود. اثر سطوح کودی بر کلیه صفات به غیر از تعداد لایه خوراکی معنی دار بود و a1 در این صفات نسبت به سطوح کودی دیگر بیشترین مقدار را داشت. برهمکنش کود × رقم در کلیه صفات غیر معنی دار شد. کاربرد ترکیبی کودهای معدنی و کمپوست تاثیر مثبت معنی دار بر صفات رشدی گیاه، قطر پیاز، عملکرد تک بوته و عملکرد کل نسبت به مصرف کود کمپوست به تنهایی داشت. نتایج نشان داد که مصرف 4/3 و 2/1 a1 و جایگزینی آن با کمپوست به ترتیب به میزان 4 و 8 تن در هکتار (a2 و a3) کاهش معنی داری در عملکرد تک بوته و عملکرد کل پیاز نسبت به مصرف کود شیمیایی (a1) به تنهایی نداشت. بنابراین کاربرد 4/3 تیمار شاهد + 4 تن در هکتار کمپوست (a2) و یا 2/1 تیمار شاهد + 8 تن در هکتار کمپوست (a3) برای کشت پیاز در منطقه قابل توصیه است. پرونده مقاله

عناصر ریزمغذی نقش مهمی در تولید و عملکرد گیاهان دارند. این بررسی در مزرعه دانشگاه آزاد اسلامی ملکان با هدف مطالعه تأثیر برخی از عناصر ریزمغذی (آهن، روی و منگنز) با غلظت های مختلف در مراحل رشد (6-4 برگی و 10-8 برگی) چغندر قند در 3 تکرار به صورت اسپلیت اسپلیت پلات بر پایه طرح بلوک های کامل تصادفی انجام شد. حداکثر عملکرد ریشه با کاربرد غلظت نه در هزار عناصر غذایی در مرحله 6-4 برگی حاصل گردید. محلول پاشی عناصر در هر سه غلظت در مرحله 10-8 برگی سبب افزایش معنی داری در عملکرد ریشه باعث شدند. کاربرد غلظت شش در هزار این عناصر ریزمغذی، عملکرد ریشه را تا 15.6 درصد افزایش داد. کاربرد عنصر منگنز تأثیر معنی داری بر عملکرد شکر سفید چغندر قند نداشت. از سوی دیگر، کاربرد غلظت نه در هزار عنصر روی افزایشی 16.4 و کاربرد غلظت های شش و نه در هزار عنصر آهن افزایشی به ترتیب 18.6 و 36 درصدی در عملکرد شکر سفید را باعث گردیدند. درصد عیارقند تحت تأثیر کاربرد عنصر منگنز قرار نگرفت ولی کاربرد مقادیر بالای عناصر آهن و روی در مرحله 10-8 برگی چغندرقند افزایش معنی داری در عیارقند چغندر قند باعث شد. در این مطالعه بیشترین افزایش در عیارقند تحت تأثیر کاربرد غلظت نه در هزار عنصر آهن به دست آمد. با توجه به اهمیت اقتصادی عملکرد شکر سفید و ریشه می توان محلول پاشی عناصر آهن و روی با غلظت نه در هزار در مرحله 10-8 برگی چغندرقند را جهت افزایش تولید مد نظر قرار داد. پرونده مقاله

اثر روش‎های مختلف مصرف کودهای میکرو بر عملکرد و میزان عناصر میکرو رقم ذرت Jeta مورد بررسی قرار گرفت. آزمایش در سال 1387 در منطقه تبریز به صورت فاکتوریل بر پایه طرح بلوک‎های کامل تصادفی با سه تکرار انجام شد. فاکتورهای مورد بررسی شامل عناصر غذایی میکرو (سولفات روی، آهن، منگنر، اسید بوریک، مخلوط کودها، کود کامل و عدم کاربرد کود) و روش‎های مختلف مصرف (مصرف خاکی، محلول‎پاشی و آغشته نمودن بذر) بودند. نتایج نشان داد که اثر کودهای مختلف میکرو و روش‎های مختلف مصرف بر عملکرد در سطح احتمال 1% معنی‎دار بود. محلول‎پاشی سولفات روی بیشترین عملکرد گیاه (5/200 گرم) با افزایشی معادل 59 درصد نسبت به محلول‎پاشی کود کامل را موجب گردید. در ضمن عملکرد در این تیمار 96/109 درصد بیشتر از تیمار شاهد بود. آغشته نمودن بذور با اسیدبوریک موجب عدم تولید دانه گردید. نتایج به دست آمده نشان داد که اثر کودهای مختلف میکرو و روش‎های مختلف مصرف در ارتباط با غلظت عناصر ریز مغذی در بذر و برگ در سطح احتمال 1% معنی‎دار بود. محلول‎پاشی مخلوط کودها، میزان بُر را در برگ و بذر به ترتیب به 5/63 و 91/13 میلی گرم رساند که به‎ترتیب باعث افزایشی معادل 23/3 و 96/74 درصد نسبت به تیمار شاهد شد. محلول‎پاشی آهن میزان غلظت این عنصر را در برگ و بذر نسبت به تیمار شاهد 7/157 و 5/5 درصد افزایش داد. هم‎ چنین محلول‎پاشی کود کامل در برگ و مخلوط کودها در بذر به ترتیب منگنز را 54/154 و 25/24 درصد در برگ و بذر ذرت افزایش داد. تأثیر محلول‎پاشی عنصر غذایی سولفات روی در بذر و برگ نیز مؤثر واقع گردید، به طوری که مصرف این تیمار کودی به‎ترتیب باعث افزایش 95/201 و 59/149 درصدی عنصر روی در برگ و بذر این گیاه نسبت به شاهد شد. بنابراین مصرف بهینه و دسترسی آسان به عناصر غذایی میکرو باعث افزایش غلظت عناصر در گیاه شد و در نتیجه موجب غنی سازی محصولات کشاورزی برای تغذیه انسان می شود. پرونده مقاله