موضوع مقالۀ حاضرمطالعه تأثیر نوع صنعت بر روی روابط حاکمیت شرکتی و بهره وری شرکت ها می باشد. در این پژوهش به بررسی رابطه بین نوع فعالیت صنعت و حاکمیت شرکتی و بهره وری کل با حضور و بدون حضور متغیرهای کنترل پرداخته شده است. قلمرو مکانی تحقیق شامل شرکت های پذیرفته شده دربورس اوراق بهادار تهران می باشد. قلمرو زمانی نیز فاصله بین سال های 1382تا1390 را در برمی گیرد. تحقیق شامل یک متغیر مستقل (نوع صنعت)، و دو متغیر وابسته (حاکمیت شرکتی و بهره وری کل) و متغیرهای کنترل می باشد. در فرضیه اول رابطه بین تمرکز مالکیت و بهره وری کل و در فرضیه دوم رابطه بین اندازه هیأت مدیره و بهره وری کل و در فرضیه سوم رابطه بین نوع فعالیت صنعت و بهره وری کل در مدل تحقیق وارد شده و معناداری آنها بررسی گردید. نتیجه حاصل از آزمون نشان داد که بین تمرکز مالکیت و بهره وری کل رابطه معنادار منفی و بین اندازه هیأت مدیره و بهره وری کل رابطه معنادار مثبت و بین نوع فعالیت صنعت و بهره وری کل رابطه معنادار منفی وجود دارد. پرونده مقاله

مدیران می‌توانند با رفتارهای خود در فعالیت‌های مسئولیت اجتماعی شرکت تاثیر سوء گذاشته و باعث کاهش یا حذف تاثیرات ناشی از تصمیم‌ها و فعالیت شرکت در حوزه مسئولیت اجتماعی شوند؛ مسئولیت اجتماعی شرکت ها نوعی حاکمیت شرکتی تلقی می گردد که شرکت با استفاده از آن می تواند از ذینفعان در برابر سوء رفتارهای احتمالی مدیران محافظت کند و به کمک آن ابهام اطلاعاتی و همچنین هزینه بدهی را کاهش بدهد. از اینرو هدف این پژوهش بررسی تأثیر مسئولیت‌پذیری اجتماعی بر ریسک سیستماتیک با در نظر گرفتن نقش تعدیل‌گری هزینه بدهی است. این پژوهش با تحلیل اطلاعات مربوط به 115 شرکت از شرکت‌های پذیرفته شده در بورس اوراق بهادار تهران طی سال‌های 1395 تا 1399 پرداخته است. در این پژوهش جهت آزمون فرضیه‌ها از مدل رگرسیون چند متغیره استفاده شده است. نتایج این پژوهش نشان می‌دهد که مسئولیت‌پذیری اجتماعی بر ریسک سیستماتیک تأثیر ندارد. همچنین نتایج پژوهش نشان داد هزینه بدهی اثر تعدیل‌کنندگی ندارد و بر رابطه بین مسئولیت‌پذیری اجتماعی و ریسک سیستماتیک تأثیر نمی‌گذارد. پرونده مقاله