زمینه و هدف: با شروع انقلاب صنعتی، اختراع اتومبیل و گسترش شهرها، به‌تدریج اولویت دادن به نقش عابر پیاده و فضای پیاده محور در شهرها و فضاهای شهری کم رنگ شده و از کیفیات فضایی عرصه‌های عمومی شهر و فضاهای باز شهری کاسته شد. با توجه به شکل‌گیری گام‌های نخست در طراحی خیابان‌های پیاده مدار در ایران و توجه به تأثیر بسیار زیادی که این خیابان‌ها بر شکل‌گیری انواع تعاملات اجتماعی و ارتقای کیفیّت زندگی شهروندی دارند، در این مقاله به معرفی و اولویت‌بندی شاخص‌های مؤثر بر ارتقاء تعاملات اجتماعی در خیابان‌های پیاده مدار می‌پردازیم. روش بررسی: روش تحقیق مورداستفاده در این مقاله بر اساس هدف، کاربردی و بر اساس ماهیت، توصیفی-تحلیلی می‌باشد. در مرحله اول تحقیق، پیشینه و چهارچوب نظری تحقیق با استفاده از اطلاعات کتابخانه‌ای و اسنادی جمع‌آوری شد و بر اساس آن مدل تحلیلی ارایه گردید. در مرحله بعد که به‌صورت میدانی صورت گرفت، معیارهای به‌دست‌آمده در مرحله نخست، با استفاده از روش تحلیل سلسله مراتبی اولویت‌بندی و در نمونه های موردمطالعه (خیابان خیام و سپه قزوین) مورد ارزیابی قرار گرفتند. یافته‌ها: نتایج نشان داد که از میان اصول و معیارهای موردبررسی، "سرزندگی" و "خوانایی" به ترتیب با وزن‌های "40/0" و "30/0" بیش ترین نقش را در ارتقاء تعاملات اجتماعی در خیابان‌های پیاده مدار دارند. بحث و نتیجه‌گیری: این تحقیق در برانده روشی علمی جهت شناخت و اولویت‌بندی معیارهای ارتقاء تعاملات در خیابان‌های پیاده مدار می‌باشد که راهکاری عملیاتی ارایه‌شده در آن می‌تواند در برنامه‌ریزی‌های شهری برای طراحی این خیابان‌ها در جهت ارتقاء تعاملات شهروندان مورداستفاده قرار گیرد. پرونده مقاله