استفاده از پربیوتیک ها به عنوان مواد غذائی غیر قابل هضم که به طور مؤثری سلامتی میزبان را از طریق تحریک و یا محدود کردن رشد باکتری های موجود در روده تحت تاثیر قرار می‌دهند، ایده جدیدی در آبزی پروری می باشد. این تحقیق با هدف بررسی عملکرد اینولین به عنوان پربیوتیک در سه سطح 1، 2 و 3 درصد که جایگزین سلولز جیره شاهد شده بودند بر شاخص تولید و تراکم باکتریایی دستگاه گوارش فیل ماهیان (Huso huso) جوان پرورشی در حوضچه های فایبرگلاس 800 لیتری در شرایط پرورشی یکسان انجام پذیرفت. بچه ماهیان با میانگین وزنی 38/0±14/16 گرم و با تراکم 50 عدد (با میانگین بیوماس اولیه 58/821 گرم به ازای هر تیمار) به مدت 8 هفته با جیره های آزمایشی تغذیه شدند. نتایج نشان داد شاخص تولید در تیمارهایی که از سطوح متفاوت پربیوتیک اینولین تغذیه کرده بودند در مقایسه با ماهیان گروه شاهد کاهش یافت و اختلاف معنی داری بین آنها مشاهده گردید (05/0>P). در هفته هشتم پرورش با افزایش سطح اینولین در جیره، روند کاهشی در شمارش کلی باکتریایی، شمارش کلی مخمر و قارچ و تعداد کل لاکتوباسیلوس های روده مشاهده گردید. بیشترین تراکم لاکتوباسیلوس ها در سطح 1 درصد اینولین در جیره غذایی مشاهده گردید ولی تفاوت معنی داری در نرخ بازماندگی ماهیان تیمارهای مختلف حاصل نشد. نتایج این مطالعه نشان داد که سطوح متفاوت پربیوتیک اینولین قابلیت تأثیرگذاری بالایی بر کارایی تولید در فیل ماهی پرورشی ندارند و این نوع پربیوتیک نمی تواند مکمل مناسبی برای جیره غذایی فیل ماهی باشد. پرونده مقاله

به منظور تأثیر پربیوتیک اینولین بر عملکرد رشد، تغذیه و زنده مانی ماهی قزل آلای رنگین کمان (Oncorhynchus mykiss) آزمایش تغذیه ای با سه سطح اینولین 1، 2 و 3 درصد که با سطوح سلولز موجود در جیره شاهد جایگزین شده بودند در سه تکرار انجام شد. بچه ماهیان با میانگین وزنی 6/0 ± 58/15 گرم به مدت 8 هفته با جیره های آزمایشی تغذیه شدند. نتایج نشان داد که در تیمارهای آزمایشی، سطوح مختلف پربیوتیک اینولین روی برخی شاخص های رشد نظیر وزن نهایی، نرخ رشد ویژه، ضریب رشد حرارتی و تولید خالص ماهی تأثیر مثبت و معنی دار نداشتند؛ به طوری که در سطح 3 درصد اینولین در جیره غذایی مقادیر فاکتورهای مذکور در مقایسه با سایر تیمارها کاهش یافت. در مقادیر ضریب تبدیل غذایی، کارآیی تغذیه، شاخص وضعیت و نسبت کارایی پروتئین تفاوت معنی داری مشاهده نگردید. در انتهای دوره پرورش تفاوت معنی داری در نرخ زنده مانی نیز مشاهده نگردید. نتایج این مطالعه نشان داد سطوح متفاوت پربیوتیک اینولین قابلیت تأثیر گذاری بالایی بر افزایش عملکرد رشد، تغذیه و زنده مانی در ماهی قزل آلا ندارند. پرونده مقاله

در این مطالعه اثر تجویز خوراکی روغن سیر بر برخی شاخص های خونی، ایمنی و بیوشیمی سرم ماهی کپور پرورشی (‍Cyprinus carpio) پس از 45 روز تغذیه مورد بررسی قرار گرفت. روغن سیر در سطح 250 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم به جیره پایه حاوی 39% پروتئین خام و 18% چربی خام افزوده شد. در انتهای دوره آزمایش خونگیری از ساقه دمی 36 عدد ماهی به ظاهر سالم انجام گرفت. نتایج نشان داد افزودن روغن سیر به غذای ماهی کپور پرورشی باعث بهبود مشخصه های خونی گردید اگرچه تفاوت معنی داری بین ماهیان تغذیه شده با روغن سیر و گروه شاهد مشاهده نگردید (05/0<P). میزان پروتئین تام و آلبومین بدون هیچ گونه تفاوت معنی داری در تیمار حاوی روغن سیر از بیشترین میزان برخوردار بود (05/0<P). همچنین کمترین میزان گلوکز و کلسترول هم بدون هیچ گونه تفاوت معنی داری در تیمار حاوی روغن سیر مشاهده گردید (05/0<P). اما تری گلیسرید کاهش معنی داری را در تیمار حاوی روغن سیر نسبت به تیمار شاهد از خود نشان داد (05/0>P). افزایش معنی داری در میزان فعالیت لیزوزیم، ایمنوگلبولین (IgM) و کمپلمان سرم (ACH50) خون در ماهیان تغذیه شده با جیره حاوی روغن سیر مشاهده شد (05/0>P). در مجموع نتیجه گیری می شود که افزودن روغن سیر در سطح 250 میلی گرم در هر کیلوگرم جیره می تواند باعث بهبود پارامترهای خونی، ایمنی و بیوشیمی سرم در ماهی کپور پرورشی شود. پرونده مقاله