امروزه تولید و مصرف محصولات غذایی فراسودمند متقاضیان بیشتری یافته است. در این تحقیق قند استویا با درصدهای متفاوت (صفر، 25، 50، 75 و 100) به ترتیب در نمونه های با کد A1 ، A2 ، A3 ، A4 وA5 جایگزین شیرین کننده آسه سولفام پتاسیم گردید و خواص فیزیکوشیمیایی نمونه ها مورد آزمایش و ارزیابی قرار گرفت تا بهینه ترین ترکیب مشخص گردد. دو نمونه کنترل در این تحقیق استفاده شدند که شامل نمونه A6، نوشابه تجاری رژیمی حاوی شیرین کننده های سوکرالوز و آسه سولفام پتاسیم موجود در بازار(نمونه کنترل رژیمی) و نمونه A7 که فقط حاوی ساکارز به عنوان شیرین کننده با بریکس 10 بود (نمونه کنترل غیر رژیمی). آزمون های اسیدیته، بریکس، میزان گاز CO2، دانسیته،pH و آزمون حسی بر روی نمونه ها انجام شد. نمونه ها در خواص حسی اختلاف آماری معنا داری با یکدیگر و با نمونه های کنترل نداشتند (P >0.05). نتایج نشان داد که نمونه کنترل در بریکس و دانسیته اختلاف آماری معنا داری با سایر نمونه ها داشت(P <0.05) . زیرا نمونه کنترل غیر رژیمی حاوی ساکارز است که میتواند نقش اساسی در میزان بریکس و دانسیته داشته باشد. در آزمون pH و گاز CO2 نمونه های A3 ،A4 ، A5 وA6 اختلاف آماری معناداری با نمونه کنترل غیر رژیمی نداشتند (P >0.05). در آزمون اسیدیته نمونه های A1، A3، A5 وA6 اختلاف آماری معناداری با نمونه کنترل غیر رژیمی نداشتند (P >0.05). نتایج کلی نشان داد که قند استویا را می توان به میزان حداکثری یعنی 100 درصد (A5) جایگزین شیرین کننده مصنوعی آسه سولفام پتاسیم در نوشابه رژیمی نمود بدون اینکه تغییر اساسی در خصوصیات فیزیکوشیمیایی و حسی محصول ایجاد کند. پرونده مقاله

اینولین کاربرد گسترده ای در زمینه های تغذیه ای، بهداشتی و صنایع غذایی دارد. پژوهش حاضر با هدف بررسی شرایط استخراج اینولین از ریشه گیاه چیکوری(Cichorium intybus L.)انجام شد. برای این منظور ریشه های تازه در دما ی (20 تا 25 درجه سلسیوس) و خشک شده در آفتاب دمای (30تا 35 درجه سلسیوس) و همچنین خشک شده در آون (دمای80 تا 90 درجه سلسیوس) توسط غلظت های مختلف اتانول(20،40و60)درصد، جهت ترسیب اینولین استفاده شد. روش های مختلف جداسازی اینولین با برخی از روش های آماده سازی صنعتی اینولین، تحت تاثیر دما (دمای 15-،5 و25 درجه سلسیوس) و اسیدیته آب (pH معادل 6، 7 و 9) مورد مقایسه وارزیابی قرار گرفت. نتایج نشان داد، راندمان جداسازی اینولین از ریشه های خشک شده گیاه چیکوری در آفتاب معادل( 71% ) بود که با راندمان جداسازی اینولین از ریشه های تازه (72%) تفاوت معنی داری نداشت. اینولین حاصل از ریشه های خشک شده در آون که معادل( 59%) بود به طور معنی داری (05/0p˂)، کمتر از دو روش مذکور بود. علت آن ممکن است هیدرولیز فروکتان ها طی عملیات خشک شدن ریشه ها در دمای بالا، در آون باشد. نتایج نشان داد، برای دست یابی به محصول اینولین با خلوص بالا، ریشه های چیکوری باید با آبی استخراج شوند که pH آن در حدود 7 تنظیم شده باشد. چنانچه pH آب در حدی باشد که محیط اسیدی شود، میزان بازیابی اینولین کاهش می یابد. بطور کلی بر اساس نتایج این پژوهش پیشنهاد می شود جهت استخراج اینولین از گیاه چیکوری، از ریشه های تازه برداشت شده از مزرعه و در صورت نیاز به خشک کردن ریشه ها، از دمای محیط (حدود 30 تا 35 درجه سلسیوس) برای خشک کردن استفاده شود. پرونده مقاله