مقدمه: چاقی و اضافه‌وزن، عمومی‌ترین بیماری متابولیک در جهان و عامل ایجادکننده یا تشدیدکننده بسیاری از بیماری‌هاست؛ که با کاهش کیفیت زندگی همراه است. تمرینات ورزشی باعث افزایش چگالی مویرگی عضله اسکلتی می‌شود؛ اما مکانیسم مولکولی این فرایند هنوز به‌طور کامل مشخص نیست، ازاین‌رو هدف پژوهش حاضر تعیین تأثیر هشت هفته مقاومتی دایره‌ای بر VEGF و شاخص‌های آتروژنیک در مردان چاق بود. مواد و روش‌ها: در این مطالعه شبه تجربی، 22 مرد با 3 BMI=30±کیلوگرم بر مترمربع به‌طور داوطلبانه در این تحقیق شرکت کردند که به‌طور تصادفی به دو گروه کنترل و تمرین مقاومتی دایره‌ای (11 نفر) تقسیم شدند. برنامه‌ی تمرین مقاومتی شامل ۳ جلسه در هفته و به مدت هشت هفته با شدت تمرین بین 60 تا 80 درصد یک تکرار بیشینه بود. نمونه‌های خون سیاهرگی که در مراحل پیش‌آزمون و پس‌آزمون گرفته‌شده بودند برای سنجش VEGF و شاخص‌های آتروژنیک مورداستفاده قرار گرفت. تحلیل داده‌ها توسط آزمون‌ ANOVA با اندازه‌گیری مکرر و با استفاده از نرم‌افزار SPSS نسخه 23 انجام شد. یافته‌ها: نتایج نشان داد که سطوح سرمی VEGF از 75/1628 به 93/1762 (pg/ml) افزایش یافت که این افزایش در گروه تمرین نسبت به گروه کنترل معنی‌دار بود (001/0p<). همچنین نسبت LDL/HDL، TC/HDL و TG/HDL نیز در گروه تمرین نسبت به گروه کنترل به‌طور معنی‌داری کاهش یافت (001/0p<). نتیجه‌گیری: با توجه به اثرات مطلوب تمرین مقاومتی دایره‌ای بر سطح سرمی VEGF همچنین نسبت LDL/HDL، TC/HDL و TG/HDL ممکن است، شرایط متابولیکی افراد دارای اضافه‌وزن و چاق را بهبود ببخشد. پرونده مقاله

گیرنده های فعال کننده ی پرولیفراسیون پروگسیزوم گاما فاکتوری یک عامل رونویسی فعال‌شده به وسیله لیگاند می باشد که نقش مهمی در متابولیسم لیپیدها دارد. هدف از پژوهش حاضر اثر هشت هفته تمرینات هوازی- مقاومتی بر بیان ژن گیرنده ی فعال کننده پرولیفراسیون پروگسیزوم گاما در بیماران بای پس عروق گرونری بود. روش پژوهش حاضرنیمه تجربی و با طرح پیش آزمون-پس آزمون بود. جامعه آماری کلیه بیماران بای پس عروق کرونری شهر مشهد بودند.در مطالعه حاضر نمونه پژوهشی شامل 26 مرد میان‌سال با دامنه سنی 75/3 ± 73/56 (سال)، قد 03/0 ± 58/1 (متر)، وزن 54/5 ± 11/68 (کیلوگرم)، شاخص توده بدن 47/2 ± 18/27 (کیلوگرم/مترمربع) و سابقه ی بیماری 75/8 ± 20/25 (ماه) پس از عمل بای پس عروق کرونر تشکیل‌شده بود. بر اساس معیارهای ورود به تحقیق، در دو گروه در تجربی (14) و کنترل (12) قرار گرفتند. داده ها با استفاده از آزمون تی مستقل وتی همبسته در سطح معنی داری 05/0≥p و نرم افزار SPSS نسخه 21تحلیل شدند. نتایج نشان داد که هشت هفته تمرینات هوازی-مقاومتی سبب افزایش بیان ژن PPAR در گروه تمرین ترکیبی نسبت به گروه کنترل شد (001/0=p ). همچنین نتایج آماری آزمون تی همبسته نشان داد که افزایش بیان ژن PPAR در گروه تمرین ترکیبی افزایش معناداری در پس‌آزمون نسبت به پیش آزمون داشت (001/0=p ) که این افزایش در گروه کنترل معنی دار نبود (081/0=p ). داده های پژوهش حاضر نشان داد تمرینات هوازی-مقاومتی با افزایش بیان ژن PPAR می تواند در متابولیسم چربی ها و فرآیند های وابسته به آن در بیماران بای پس عروق کرونری تأثیرگذار باشد. پرونده مقاله

بیماری‌های قلبی عروقی از علل اصلی مرگ ‌و میر در تمام کشورهای جهان به‌جز قاره افریقا است. هدف از پژوهش حاضر بررسی تأثیر هشت هفته تمرین ترکیبی بر بیان ژن‌های اندوستاتین و VEGF بیماران CABG بود. این پژوهش از نوع تحقیقات کاربردی و به روش نیمه تجربی با دو گروه (مداخله و کنترل) است که به صورت پیش آزمون و پس آزمون اجرا شد. تعداد 30 نفر مرد میان‌سال CABG شده به‌صورت نمونه هدفمند و بر اساس معیارهای ورود به پژوهش انتخاب شدند و به‌صورت تصادفی به دو گروه 15 نفری کنترل و تمرین ترکیبی تقسیم شدند. برنامه تمرین ترکیبی برای مدت هشت هفته با تواتر سه جلسه انجام شد. برای اندازه‌گیری سطوح بیان ژن‌های اندوستاتین و VEGF از روش Real time-PCR انجام شد. از آزمون t وابسته و مستقل برای تجزیه‌ و تحلیل داده‌ها استفاده گردید. تمرین ترکیبی به‌طور معنی‌دار بیان ژن VEGF را افزایش داد (001/0≥ p). اما این تغییرات در مورد بیان ژن اندوستاتین (38/0p = ) معنادار نیست. بررسی نتایج این پژوهش نشان می‌دهد یک دوره تمرین ترکیبی بازتوانی قلب با پروتکل مورداستفاده در پژوهش حاضر، توانست بر شاخص بیان ژن VEGF تغییر معناداری ایجاد کند. اما تمرین ترکیبی نتوانست بر بیان ژن اندوستاتین تأثیرگذار باشد. بنابراین می‌توان بیان کرد که افزایش ژن VEGF از نتایج سازگاری با فعالیت ورزش ترکیبی مورد استفاده در این پژوهش بوده، و به‌احتمال‌زیاد فعالیت بدنی یک عامل مهم و اثرگذار در فرایند آنژیوژنز محسوب می‌شود و می‌تواند نقش مهمی در پیشگیری از مشکلات قلبی داشته باشد پرونده مقاله

Introduction: Adhesive molecules of cellular markers have been applied to identify the process of formation of atherosclerotic plaque of vascular endothelial wall. The present research aimed to evaluate the effect of continuous and interval aerobic trainings on body mass index and serum levels of ICAM-1 and VCAM-1 in men with heart failure. Methods: In the present research, 42 middle-aged men with heart failure were purposefully and randomly divided to three equal groups (each 14 participants) including continuous, periodic, and control aerobic exercises. Continuous exercise (with the intensity of 45-70% maximum heart rate) and periodic exercises (with the intensity of 45-80% of MHR) were done for 3 days a week, with a total term of 8 weeks. Before and after the implementation of the exercise plan, blood samples were taken from three groups. Data were analyzed by one-way ANOVA (P≤0.05). Results: Comparison of mean of intra-group indicated a significant decrease in the level of cellular adhesion molecule-1 and vascular adhesion molecules-1 and body mass index in the exercise groups (P≤0.05). In Intragroup comparison, the two groups of exercise, VCAM-1(P=0.0001) and body mass index (P=0.002) were significantly decreased, but no significant change was observed in ICAM-1(P=0.107). Decrease in VCAM-1 levels and BMI between the two exercise groups were more significant than the control group, but there was no significant difference between the two groups of periodic and aerobic. Conclusion: With decreasing BMI and VCAM-1 levels, aerobic exercises may have a significant role in the prevention and control of cardiovascular disease in patients with heart failure. پرونده مقاله