پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی الگوی یکپارچه پیشگیری از طلاق بر انصراف از طلاق و انطباق پذیری خانوادگی در زوجین متقاضی طلاق صورت گرفت. این پژوهش از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون- پس آزمون و پیگیری با گروه گواه بود. جامعۀ آماری پژوهش را زوجین متقاضی طلاق مرکز مشاوره دادگستری شهر بوشهر در سال 1396 تشکیل دادند. تعداد 30 زوج با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس انتخاب و به شکل تصادفی در دو گروه آزمایش و گواه گمارده شدند. پرسشنامه میل به طلاق روزبلت (1986) و پرسشنامه انطباق پذیری خانوادگی السون (1996) در پیش آزمون، پس آزمون و دوره پیگیری سه ماهه تکمیل شد. برنامه مداخله طی 7 جلسه 90 دقیقه ای و هر هفته یک جلسه، بر اساس چارچوب هاگس (1994) و کارلسون، اسپری و لویس (2005) اجرا گردید و در این مدت آزمودنی های گروه گواه هیچ گونه مداخله ای دریافت نکردند. داده ها با استفاده از آزمون آنالیز واریانس با اندازه گیری مکرر و آزمون تعقیبی بونفرونی در سطح معناداری 05/0 و با استفاده از نرم افزار آماری SPSS نسخه 25 تجزیه و تحلیل شدند. نتایج پژوهش نشان داد که اثربخشی رویکرد یکپارچه پیشگیری از طلاق موجب کاهش معنادار میل به طلاق و بهبود انطباق پذیری خانوادگی در مرحله پس آزمون گردید (001/0p<) و این اثر در مرحله پیگیری هم ماندگار بود (001/0p<). در نتیجه می توان با اتخاذ رویکردهای پیشگیری از طلاق نسبت به پیشگیری از طلاق در جامعه اقدام کرد و به بهبود تعارضات شدید زوجین متقاضی طلاق کمک و یاری رساند. پرونده مقاله