طرح مسئله فرصتی به دانش¬آموزان برای آنچه که باید بدانند و بتوانند دانش ریاضی خود را بسازند فراهم می¬کند و به معلمین اجازه می¬دهد تا الگوهای درک و یادگیری ریاضیات را در دانش¬آموزان با به چالش کشیدن تفکر آنها در موقعیت¬های طرح مسئله مشاهده کنند. ارزشیابی تکوینی در کلاس¬های درس، به منظور آگاهی یافتن از میزان و نحوه یادگیری دانش¬آموزان برای تعیین نقاط قوت و ضعف یادگیری آنها از اهمیت بالایی برخوردار است. لذا این مطالعه، به بررسی فرایند طرح مسئله به عنوان ابزار ارزشیابی پرداخته است. جامعه آماری این پژوهش کلیه دانش آموزان پایه نهم شهر تهران می¬باشد. در این مطالعه 64 نفر دانش¬آموز دختر پایه نهم به عنوان نمونه در دسترس انتخاب شدند. این مطالعه از نظر هدف، کاربردی و از نظر اجرا آزمایشی، نیمه¬تجربی است. به این منظور، آزمون¬های محقق ساخته بر اساس چارچوب طرح مسئله استویانوا و الرتن(1996) طراحی گردید. بررسی سؤالات طبق مدل ویسترو-یو(2009)، مدل یپ بان هار و پای هات(2008) و طبق مطالعه سیلور و کای (2005) انجام شد. تجزیه و تحلیل آزمون¬ها به صورت کمی-کیفی صورت گرفت. همچنین روایی صوری و محتوایی آزمون¬ها توسط اساتید آموزش ریاضی تأیید شد و ضریب آلفای کرونباخ 74/0 بدست آمد. بر اساس نتایج به دست آمده بیش از دو سوم دانش¬آموزان قادر به ترکیب موضوعات مختلف از مفاهیم ریاضی در طرح مسئله¬ها نبودند و این نتیجه عدم درک آنها را در ارتباط دادن مفاهیم به یکدیگر را نشان داد. همچنین با توجه به ساختار و حل مسئله¬های طرح شده توسط دانش¬آموزان برخی بدفهمی¬های دانش¬آموزان از مفاهیم ریاضی استخراج گردید. همچنین طرح مسئله¬های کلامی واقعی در نیمی از دانش¬آموزان نشان داد فرصت های طرح مسئله، موجب افزایش درك آنها از مفاهیم شده است. در مسئله¬های کلامی غیر واقعی طرح شده درك دانش آموزان ازمفاهیم به کار رفته در این مسئله¬ها رویه¬ای است و نه مفهومی. پرونده مقاله