Architectural design has grown alongside the expansion of digitalism's aspects, and design initiatives are the product of several collaborations, interactions, and nodes. Focusing on an architectural competition as a case s‌tudy, this article demons‌trates how the architectural design process works by highlighting the characteris‌tics of a network produced by the assemblage between heterogeneous nodes. These assemblages could modify every design phase and outcome according to their s‌trengths and weaknesses. Therefore, the socio-technical aspect of the design process is used to demons‌trate the reciprocal relationship between nodes as humans and nonhumans. This paper uses a qualitative approach by using the methodological aspect of actor-network theory to map the intricacies of the design process from three independent narrations to give complementary components to form the design process's multiplex network. Thus, the s‌tudy proposes a paradigm for exhibiting and grasping the complex data network in architectural design and boos‌ting the value of unseen data that may significantly impact outcomes. پرونده مقاله

طراحی امری چندلایه است که در جهت پاسخ به نیازهای امروزه تغییر یافته است. طراحی جمعی با نقد رویکرد فردی، بر مبنای هم‌بازی میان کنش‌گران طراحی تکامل می‌یابد. اساس این روند بر گفت‌وگوی کنش‌گران تمرکز دارد و در آن، امر یادگیری درون تیمی قابل توجه است. در این راستا پژوهش حاضر به دنبال پاسخ به پرسش گفت‌وگومندی در طراحی جمعی چه تاثیری بر تفکر و یادگیری کنش‌گران دارد؟ گام بر می‌دارد. پژوهش حاضر، در دسته پژوهش‌های طراحی، به صورت کیفی صورت گرفته و ماهیتی کاربردی دارد. داده‌ها در این پژوهش از مطالعات کتابخانه‌ای و مشاهده اقدام عملی طراحی جمعی جمع‌آوری شده و پس از کدگذاری، با راهبرد استدلال منطقی تحلیل شده‌اند. تعامل در روند طراحی، ماهیت طراحی را از امری شهودی و فردی به رویدادی جمعی دگردیس می‌کند. یافته‌ها نشان می‌دهد چهار مدل چیدمانی باز، بسته، سلسله‌‌مراتبی و شبکه‌ای در طراحی جمعی قابل حصول است که در جهت دستیابی به نتایج مختلف از ادغام این چیدمان‌ها می‌توان بهره برد. همه این مدل‌ها، گفت‌وگومحور هستند. مشاهدات تجربه عملی طراحی جمعی نشان می‌دهد کیفیت گفت‌و‌گوها بیشتر انتقادی بوده و نقش تفکر انتقادی در آن قابل توجه است. همچنین، با توجه به سه سطح یادگیری فعال، تجربی و مشارکتی که بر تعامل جمعی تاکید دارند؛ چرخه گفت‌وگوها، بر یادگیری کنش‌گران تاثیر داشته و موجب تحول فکری می‌شود. این یادگیری منطبق بر مدل یادگیری اجتماعی است و به دنبال ارائه راه‌کارهای موازی به مثابه ماشین ایده‌زایی عمل می‌کند. پرونده مقاله

طراحی امری چندلایه است که در جهت پاسخ به نیازهای امروزه تغییر یافته است. طراحی جمعی با نقد رویکرد فردی، بر مبنای همبازیمیان کنشگران طراحی تکامل مییابد. اساس این روند بر گفتوگوی کنشگران تمرکز دارد و در آن، امر یادگیری درون تیمی قابل توجه؟ گفتوگو در طراحی جمعی چه تاثیری بر تفکر و یادگیری کنشگران دارد است. در این راستا پژوهش حاضر به دنبال پاسخ به پرسشگام بر میدارد. پژوهش حاضر، در دسته پژوهشهای طراحی، به صورت کیفی صورت گرفته و ماهیتی کاربردی دارد. دادهها در اینپژوهش از مطالعات کتابخانهای و مشاهده اقدام عملی طراحی جمعی جمعآوری شده و پس از کدگذاری، با راهبرد استدلال منطقی تحلیلشدهاند. تعامل در روند طراحی، ماهیت طراحی را از امری شهودی و فردی به رویدادی جمعی دگردیس میکند. یافتهها نشان میدهد چهارمدل چیدمانی باز، بسته، سلسلهمراتبی و شبکهای در طراحی جمعی قابل حصول است که در جهت دستیابی به نتایج مختلف از ادغام اینچیدمانها میتوان بهره برد. همه این مدلها، گفتوگومحور هستند. مشاهدات تجربه عملی طراحی جمعی نشان میدهد کیفیتگفتوگوها بیشتر انتقادی بوده و نقش تفکر انتقادی در آن قابل توجه است. همچنین، با توجه به سه سطح یادگیری فعال، تجربی ومشارکتی که بر تعامل جمعی تاکید دارند؛ چرخه گفتوگوها، بر یادگیری کنشگران تاثیر داشته و موجب تحول فکری میشود. اینیادگیری منطبق بر مدل یادگیری اجتماعی است و به دنبال ارائه راهکارهای موازی به مثابه ماشین ایدهزایی عمل میکند. پرونده مقاله