درخت بلوط ایرانی (.Quercus brantii Lindl) از نظر اکولوژیکی، اقتصادی- اجتماعی و حفاظتی یکی از با ارزش ترین گونه ها است که بهره برداری بی رویه، حیات آن را با تهدید جدی روبه رو کرده و جنگل کاری و احیای این جنگل ها بسیار ضروری می باشد. در این زمینه آگاهی بیشتر در مورد روش های کاشت بذر و ایجاد شرایط بهینه برای تولید نهال های سالم از اهمیت ویژه ای برخوردار است. تحقیق حاضر به صورت آزمایش فاکتوریل با دو فاکتور زمان کاشت بذر در دو سطح (آذر و اسفند ماه) و روش کاشت بذر در سه سطح (کاشت مستقیم بذر، خیساندن بذر در آب به مدت 48 ساعت و خیساندن بذر در آب به مدت 72 ساعت) در قالب طرح کاملا تصادفی متعادل با 4 تکرار و 10 گلدان در هر تکرار در نهالستان ایوان واقع در استان ایلام انجام شد. نتایج تجزیه واریانس نشان داد برای اثر اصلی زمان کاشت صفات زنده مانی، درصد زنده مانی، بنیه گیاهچه، طول ساقه و وزن خشک ساقه در سطح 1 درصد و برای صفات قطر یقه طول ریشه در سطح 5 درصد معنی دار بوده است. همچنین برای روش کاشت تمام صفات به جز قطر یقه و طول ریشه در سطح 1 درصد دارای اختلاف معنی دار بودند. نتایج مقایسه میانگین با آزمون دانکن نشان داد بذور کشت شده در آذر ماه برای تمام صفات جوانه زنی و رویشی نهال بهتر از بذور کشت شده در اسفند ماه بوده است. همچنین نتایج مقایسه میانگین نشان داد در بین روش های مختلف، بذوری که قبل از کاشت به مدت 48 ساعت در آب قرار گرفتند، از نظر صفات جوانه زنی و رویشی نهال بهتر از سایر بذور بودند. به طور کلی نتایج تحقیق حاضر نشان داد آذر ماه بهترین زمان کاشت و خیساندن بذور به مدت 48 ساعت قبل از کاشت، بهترین روش کاشت برای بذور بلوط ایرانی می تواند باشد. پرونده مقاله

توسعه از حدود سال 1327 تحت عنوان دخالت مدیریت شده و توسعه پایدار از حدود سال 1374 به هدف تداوم اقدامات مدیریت شده با نگاه به آینده، محور برنامه های کشور بوده است. علی رغم تجربه یازده برنامه بلندمدت در این فرآیند، کشور همچنان با چالش بزرگ عدم تحقق اهداف توسعه ای قانون برنامه بر اساس سندهای مصوب مواجه بوده است. پژوهش حاضر به روش مطالعات مروری و فراتحلیلی با واکاوی قانون برنامه پنج ساله ششم توسعه اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی جمهوری اسلامی ایران (1396-1400) با تمرکز بر بخش منابع طبیعی انجام شد. به دلیل ارتباط تنگاتنگ بخش کشاورزی و اثرگذاری آن بر محیط زیست، ارتباط بین هر سه بخش به طور تلفیقی در یک ساختار دیده شد. نتایج بررسی قانون سند ششم کشور در بخش های منابع طبیعی، محیط زیست و کشاورزی نشان از وجود شکاف جدی در تدوین قانون برنامه و اجرای آن دارد که به فقدان وجود نظام برنامه ریزی مطلوب، هماهنگ و بهینه و عدم ارتباط منسجم و نهادینه بین برنامه ریزی، سیاست گذاری و بودجه ریزی مربوط است. مجموعه ای از احکام کلی، اهداف آرمانی و موضوع های متعدد و متنوع در برنامه ها و عدم تعیین دقیق منابع مورد نیاز و قابل دستیابی در کنار سایر ترکیب های برنامه های توسعه منجر به عدم دستیابی به اهداف مد نظر برنامه های توسعه کشور در این خصوص شده است که نشان از تضاد جدی در نگاه پایدار به منابع طبیعی همسو با بخش کشاورزی و محیط زیست دارد. بنابراین لازم است تغییر جدی در دیدگاه درمان محوری برنامه ریزی های توسعه صورت پذیرفته و به جای آن از نگاه سیستماتیک پیشگیری‌محور و پیش‌بینی‌محور در فرآیند برنامه ریزی بهره گرفته شود. پرونده مقاله