هدف از این تحقیق بررسی تاثیر دوازده هفته تمرین استقامتی پایین تنه(LBET، 40 دقیقه رکاب زدن بر چرخ کارسنج)، تمرین مقاومتی بالاتنه(UBRT، 40 تمرین وزنه اندام فوقانی)، تمرین همزمان(CERT، 20 تمرین استقامتی پایین تنه + تمرین مقاومتی بالاتنه) و کنترل (C، بدون تمرین) بر پروتئین واکنشگر-C(CRP)، لیپیدهای سرم، VO2max و حداکثر قدرت حرکات پرس پا (LP) و پرس سینه (CP) بر دختران دارای اضافه وزن و چاق بود. چهل و هشت دختر دارای اضافه وزن و چاق ( kg/m225> BMI) به طور تصادفی در چهار گروه 12 نفری تقسیم شدند. اندازه گیری متغیرها قبل از شروع تمرین و 24 ساعت پس از آخرین جلسه تمرین انجام شد. نتایج نشان داد اختلاف معنی داری نیز در CRP (001/0P=)، LDL-C (014/0P=)، کلسترول (001/0P=) و VO2max (001/0P=)، بین گروه های LBET و UBRT و CRP (031/0P=) و پرس پا(008/0P=)، بین گروه های LBET و UBRT مشاهده گردید. به هر حال، تفاوت بین گروهی معنی داری در مورد HDL-C و TG مشاهده نشد(05/0P>). پس از تمرین کاهش معنی داری در غلظت LDL-C و TG در هر سه گروه تمرین و CRP، HDL-C، VO2max، CP و کلسترول در گروه های LBET و CERT مشاهده شد(05/0P<). همچنین، افزایش معنی داری در حداکثر قدرت CP در گروه های UBRT و CERT دیده شد. بنابراین، می توان نتیجه گرفت انجام تمرین همزمان با اختصاص نصف مدت زمان تمرینی هر یک از تمرینات LBET و UBRT موجب بهبود التهاب، نیمرخ لیپیدی و عملکرد استقامتی و مقاومتی دختران دارای اضافه وزن و چاق می شود. پرونده مقاله

هدف: هدف مطالعه حاضر بررسی اثر تمرین استقامتی و مصرف عصاره گزنه بر شاخص های ایمنی و التهابی موش های صحرایی دیابتی شده با استرپتوزوتوسین بود.روش: 70سر موش‎ صحرایی نر نژاد اسپراگ-داولی به طور تصادفی به 7 گروه 10 سری شامل، 1- کنترل سالم 2- کنترل دیابتی 3- گزنه 4- مِتفورمین 5- تمرین 6- گزنه+ تمرین 7- مِتفورمین+تمرین تقسیم شدند. گروه های 3و 6 عصاره گزنه و 4 و 7 مِتفورمین را به مدت چهار هفته دریافت نمودند؛ گروه های 5تا7 در همین مدت تمرین استقامتی انجام دادند. درپایان دوره تیمار، نمونه خونی موش ها جهت اندازه گیری سلول های ایمنی، پروتئین واکنشی-C (CRP)، اینترلوکین(IL)-6، IL-2، IL-6، IL-8 و فاکتور نکروز توموری (TNF-α) جمع آوری گردید.یافته ها: نتایج نشان داد که گروه های گزنه، تمرین و گزنه+تمرین کمترین تعداد نوتروفیل را نسبت به گروه کنترل دیابتی داشتند. تعداد بازوفیل ها در گروه متفورمین و تعداد لنفوسیت ها در گروه های گزنه و گزنه+ تمرین به طور معناداری کمتر از گروه کنترل دیابتی بود. غلظت CRP و IL-6 نیز تنها در گروه گزنه+ تمرین نسبت به گروه کنترل دیابتی به طور معناداری کمتر بود. همچنین IL-2 و TNF-α تمام گروه های درمان نسبت به گروه کنترل دیابتی مقادیر کمتر و معناداری نشان دادند(0.05< P).نتیجه گیری: با توجه به این نتایج می توان استنباط کرد استفاده از گیاه گزنه هنگام تمرین هوازی از راه کاهش التهاب سیستمی و نیز تقویت عملکرد ایمنی موجب بهبود وضعیت بیماران دیابتی می گردد. پرونده مقاله

هدف: هدف از پژوهش حاضر بررسی اثر دویدن در شیب مثبت و منفی به همراه ژل رویال بر بیان ژن‌های گیرنده سروتونین و دوپامین بافت هیپوکامپ در رت‌های نر مبتلا به آلزایمر می‌باشد. مواد و روش‌ها: تعداد 48 سر رت نر به‌صورت صفاقی تری متیل تین کلراید را جهت القای آلزایمر دریافت نمودند. حیوانات پس از آلزایمری شدن به 8 گروه 6 سری شامل قربانی هفته اول، قربانی هفته آخر، ژل رویال، شم، تمرین شیب منفی، تمرین شیب مثبت، تمرین شیب منفی + ژل رویال، تمرین شیب مثبت + ژل رویال تقسیم شدند. همچنین از 12 سر موش صحرایی نر برای کنترل اثر زمان استفاده شد. برنامه تمرین استقامتی شامل هشت هفته دویدن فزاینده روی دستگاه نوارگردان با شیب 15+ و 15-، سرعت 15 تا 20 متر در دقیقه و به مدت 15 تا 30 دقیقه در هر جلسه با سه تکرار در هفته بود. ژل رویال به مدت هشت هفته روزانه100mg/kgبه‌صورت صفاقی القا شد. 48 ساعت پس از آخرین مداخله بافت هیپوکامپ برداشته شد و به آزمایشگاه ارسال شد. نتایج: القای آلزایمر منجر به کاهش بیان ژن‌های گیرنده سروتونین و دوپامین بافت هیپوکامپ در رت‌های نر شد. دویدن در هر دو شیب مثبت و منفی باعث افزایش معنی‌دار بیان ژن‌های گیرنده سروتونین و دوپامین بافت هیپوکامپ در رت-های نر مبتلا به آلزایمر شد. همچنین ژل رویال اثری مشابه با اثر تمرین را نشان داد. نتیجه‌گیری: به‌عنوان یک نتیجه‌گیری تمرین در هر دو شیب مثبت و منفی، همچنین مصرف ژل رویال به‌عنوان راهکارهایی در جهت بهبود بیماری آلزایمر مطرح هستند.

پرونده مقاله

مقدمه و هدف: پژوهش‌های پیشین تأثیر مثبت تمرین هوازی و کورکومین را بر دیابت نشان داده‌اند. هدف از پژوهش حاضر بررسی اثر تمرین هوازی با و بدون مکمل کورکومین بر سطوح آپلین، مقاومت به انسولین و گلوکز در موش های مبتلا به دیابت نوع 2 بود. مواد و روش ها: 40 سر موش صحرایی نر به‌طور تصادفی به 5 گروه 8 تایی شامل شاهد سالم، شاهد دیابتی، دیابت+کورکومین، دیابت+ تمرین هوازی، دیابت +کورکومین + تمرین هوازی تقسیم شدند. پس از اعمال مداخله بر اساس نام گروه حیوانات قربانی شدند و متغیرهای مورد نظر در نمونه‌های پلاسمایی جمع آوری شده اندازه‌گیری شدند. داده‌ها با استفاده از آزمون آنالیز واریانس یک‌طرفه آنالیز شدند و ارزش P کمتر از 05/0 به‌عنوان تفاوت معنی‌دار در نظر گرفته شد. یافته ها: نتایج نشان داد تمرین هوازی با شدت متوسط باعث افزایش سطوح آپلین (05/0P<) و کاهش مقاومت انسولینی (05/0P<) و گلوکز (05/0P<) پلاسمای موش‌های دیابتی شد. استفاده از کورکومین نیز باعث افزایش سطوح آپلین (05/0P<) و کاهش مقاومت انسولینی (05/0P<) و گلوکز (05/0P<) پلاسمای موش‌های دیابتی شد. بحث و نتیجه گیری: تمرین هوازی با شدت متوسط می‌تواند راه‌حلی مناسب برای کاهش قند خون و جلوگیری از افزایش آن در پی بیماری دیابت شود. همچنین، مصرف کورکومین در محدوده مقادیر سلامت به همراه تمرین هوازی می‌تواند بر حصول نتایج بهتر تأثیر بگذارد. پرونده مقاله

زمینه و هدف: پژوهش‌های پیشین تأثیر مثبت تمرین هوازی و کورکومین بر متغیرهای مختلف در شرایط دیابت را نشان داده‌اند. همچنین ترکیب این مداخلات، ممکن است اثر هم‌افزایی بر متغیرهای پژوهش داشته باشد. پژوهش حاضر به بررسی اثر مستقل و ترکیبی تمرین هوازی و مکمل کورکومین بر غلظت پروتئین واکنشگر C پلاسمایی موش‌های صحرایی دیابتی می‌پردازد.روش‌ها: 40 سر موش صحرایی نر به‌طور مساوی به گروه‌های کنترل سالم، کنترل دیابتی، تمرین دیابتی، کورکومین دیابتی و تمرین +کورکومین دیابتی تقسیم شدند. تمرین هوازی (پنج جلسه/هفته، هر جلسه 30 دقیقه با سرعت 22 متر/دقیقه، شیب: پنج درصد) و مکمل‌دهی (30 میلی‌گرم/کیلوگرم وزن بدن، سه روز/هفته) به مدت هشت هفته انجام شد. 48 ساعت پس از دریافت آخرین مداخله، موش‌ها قربانی شدند.یافته‌ها: دیابت باعث افزایش غلظت پروتئین واکنشگر C پلاسمایی شد (001/0P=). تمرین باعث کاهش غلظت پروتئین واکنشگر C پلاسمایی (001/0P=) در موش‌های دیابتی شد. کورکومین نیز باعث کاهش پروتئین واکنشگر C پلاسمایی (001/0P=) در موش‌های دیابتی شد. ترکیب تمرین و مکمل نسبت به تمرین تنها/مکمل تنها اثر بیشتری در کاهش غلظت پروتئین واکنشگر C پلاسمایی داشت (001/0P<).نتیجه‌گیری: تمرین و کورکومین به‌طور مجزا غلظت پروتئین واکنشگر C پلاسمایی موش‌های صحرایی دیابتی را کاهش دادند. همچنین به نظر می‌رسد استفاده از ترکیب تمرین و کورکومین نسبت به استفاده از هر یک به‌تنهایی، بیشتر بر متغیر پژوهش حاضر مؤثر بوده است. پرونده مقاله

Introduction: The purpose of this study was to investigate the effects of endurance and resistance training on systemic inflammatory markers and metabolic syndrome parameters in overweight and obese men. Methods: 33 volunteer participants (BMI=27.39 kg/m2) were randomly divided into three groups (n=11), namely, an endurance training (ET) group, a resistance training (RT) group, and a control group. The ET and RT groups trained for eight weeks at three sessions a week and 150 min per week. Before the training and 72 hours after the last exercise session, blood samples were collected from the subjects for assays on interleukin-1β (IL-1β), IL-6, tumor necrosis factor-α (TNF-α), adiponectin, intracellular adhesion molecule-1 (ICAM-1), high-sensitivity C-reactive protein (hs-CRP), glucose, insulin, and blood lipids and lipoproteins. The percentage body fat, waist circumference, WHR, and blood pressure of the subjects were also measured before and after the training protocols. Analysis of variance (ANOVA) with repeated measures test and significant level of 0.05 was used for all statistical analysis. Results: After training, the ET and RT groups showed a significant decrease in hs-CRP, percentage body fat, insulin and insulin resistance index, triglycerides, and total cholesterol (P<0.05). Both groups likewise showed a significant increase in adiponectin (P<0.05). Only the changes in LDL-C and TNF-α were significant between the ET and RT groups (P<0.05). Conclusion: In general, the effects of resistance training on some of the systemic inflammatory markers and metabolic syndrome parameters of the overweight and obese men were incomparable to those of endurance training. پرونده مقاله

Introduction: The purpose of this study was to evaluate the effect of two types of concurrent training on Vo2max, maximal strength and body fat percentage in young men. Methods: 39 healthy young men were randomly divided into three equal number groups (13 subjects/group) including; endurance-resistance concurrent training (ERCT), resistance-endurance concurrent training (RECT) and control (CON). The subjects of ERCT and RECT groups performed endurance and resistance training with the same intensity and duration three times a week for eight weeks. The endurance training program included aerobic training on treadmill from 55 % of maximum heart rate (HRmax) and 25min in the first two weeks to 85% HRmax and 45 minutes in the last two weeks. The resistance training program included free weight training with 50% of 1-RM in first two week to 80% in last two week. The time of training in endurance component was the same as the resistance component of concurrent training. CON group did not participate in any exercise training and did daily routine activities. Estimated VO2max and upper and lower extremities maximal strength and body fat percentage was measured before and 72h after the last training session. Analysis of variance (ANOVA) with repeated measures test was used for statistical analysis. The significant level was set at 0.05 in all statistical analysis. Results: The study results showed a significant increase in VO2max, body fat percentage, lower and upper extremities maximal strength in both ERCT and RECT groups when compared to baseline values (p≤0.05). However, no significant difference was found between the ERCT and RECT groups in any of variables (P≤0.05). Conclusion: According to the results of this study, endurance training before resistance or vice versa during concurrent training did not have significant effect on aerobic power, maximal strength and body fat percentage of untrained healthy men. پرونده مقاله

Introduction: The aim of this study was to investigate the muscle damage markers and growth mediator responses to concurrent training with different endurance and resistance training order in healthy males. Methods: Thirty-nine healthy male were randomly assigned into three equal homogeneous groups; endurance-resistance training (ER), resistance- endurance concurrent training (RE) and control (C). The training group’s subjects performed eight weeks 3sessions per week concurrent training sessions in the same intensity and duration but different by endurance and resistance exercise orders. Tow incremental exhaustive treadmill tests was performed before training and 72 h after the last training session. Blood samples for the measurement of creatine kinase (CK), lactate dehydrogenase (LDH), insulin-like growth factor (IGF)-1 and insulin-like growth factor binding protein (IGFBP)-3 were collected at baseline and immediately after the tow exhaustive treadmill tests. Results: The response of CK, LDH, IGF-1 and IGFBP-3 to the first and second incremental exhaustive treadmill test showed significant increases in both exercise orders when compared to baseline values (p<0.05). Also, comparison of pre and post-training responses showed a significant decrease in CK and LDH in both exercise order and a significant increase in IGFBP-3 and IGF-1 only in the RE exercise order (P<0.05). However, the present study results didn’t show any significant difference between the ER and RE groups. Conclusion: According to the results, there were significant decreases in muscle damage markers after both types of concurrent training. However, higher growth mediator’s responses were seen when resistance exercise precedes endurance exercise. پرونده مقاله