ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﮔﺬر ﺟﻮاﻣﻊ از ﻋﺼﺮ ﺻﻨﻌﺖ و اﻃﻼﻋﺎت، اهمیت موضوع سرمایه ﻓﻜﺮی در دﻧﻴﺎی ﺗﺠﺎرت، به عنوان چهارمین عامل تولید، که در کنار زمین، نیروی کار و سرمایه مالی، محرک های خلق ارزش نامشهود را بهینه می نماید، ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺷﺪه است. از اینرو توجه به موضوع سرمایه فکری و استفاده حداکثری از منابع انسانی در اختیار شرکت با توجه به رویکردهای نوآورانه شرکت ها ضروری می باشد. هدف این مقاله، تبیین مفاهیم نظری سرمایه فکری و نوآوری به همراه مدل های مفهومی مطرح درخصوص سرمایه فکری همچنین ارایه الگوی ساختاری سرمایه فکری با رویکرد ارتقای نوآوری از دیدگاه خبرگان از طریق رویکرد پدیدار شناسی برای اولین بار در ایران است. این پژوهش از نوع پژوهش های کیفی و پارادایم آن از نوع تفسیری است که به منظور بهره گیری از تجارب افراد درگیر در این حوزه موضوعی، از روش پژوهش کیفی و رویکرد پدیدار شناسی در آن استفاده شده است. تحلیل های پژوهش نیز با استفاده از تکنیک 7 مرحله ای کولایزی انجام شده است. نمونه پژوهش نیز شامل 12 نفر از خبرگان حوزه سرمایه فکری در ایران است که از طریق تکنیک گلوله برفی انتخاب شده اند. با توجه به یافته های پژوهش، 36 مقوله اصلی در قالب 4 مضمون عمده، اجزای الگوی پیشنهادی سرمایه فکری در ایران را تشکیل می دهند که خصوصیات گروه، هنجارهای اجتماعی، تکنولوژی، سیستم های مالی، روابط با مشتری، روابط با رقبا، روابط شرکت با اجتماع، خلاقیت، رضایت کارکنان از شغل و توانایی های یادگیری کارکنان از جمله مهمترین مقوله های اصلی در الگوی پیشنهادی است و شرکت ها می توانند با درنظر گرفتن این مقوله ها، گام های موثری در جهت رونق پرداختن به سرمایه فکری با رویکرد نوآورانه بردارند. پرونده مقاله