چکیده پژوهش حاضر، با هدف بررسی اثربخشی درمان مبتنی بر بهبود کیفیت زندگی بر سازگاری میان فرهنگی دانشجویان مرد دانشگاه بین المللی جامعه المصطفای قم انجام گرفت. این پژوهش نیمه تجربی از نوع پیش آزمون، پس آزمون با گروه گواه و پی گیری است. جامعه ی پژوهش همه ی دانشجویان مرد شاغل به تحصیل در تابستان 1392 در مدرسه ی المهدی دانشگاه بین المللی جامعه المصطفای قم بود (تعداد 543). نمونه ی پژوهش 38 دانشجو را شامل می شد که از سازگاری پایین تری برخوردار بودند و به صورت در دسترس انتخاب شدند و سپس به طور تصادفی در گروه آزمایش و گروه گواه جایگزین شدند. گروه آزمایش، مداخلات 11 جلسه ای گروهی دریافت داشتند. ابزار اندازه گیری سنجه ی سرنی اسمیت بود. داده ها با روش آماری تحلیل واریانس یک راهه، دو راهه و با اندازه گیری های مکرر تجزیه و تحلیل شد. تفاوت معناداری میان نمره های گروه آزمایش و گروه گواه در مرحله ی پس آزمون وجود دارد (05/0>p). اما در مرحله ی پی گیری 2 ماهه ثبات نداشت. همچنین به دلایل خاصی ملیت، سن، تجرد/ تأهل، مدت اقامت و سفر به کشور مبدأ در حین اقامت تأثیری بر درمان مبتنی بر بهبود کیفیت زندگی و سازگاری میان فرهنگی نداشت. تفاصيل المقالة