بررسي شخصيّت زن در ادبيّات جهان همواره موردنظر پژوهشگران بوده است. نويسندگان و شاعران به فراخور فرهنگ و محيط اجتماعي - سياسي سرزمين خود، از كاركرد شخصيّت زن در داستان‌ها بهره برده‌اند؛ به گونه‌اي كه در داستان‌هاي ادبي ملل، حضور و نقش‌هاي متفاوت و متنوع از زنان ديده مي‌شود. ‌جستار حاضر به شيوة توصيفي- تحليلي، فارغ از جنبه‌هاي بحث برانگيز نگرش فردوسي نسبت به زنان، مقايسه و تطبيقي از چگونگي شخصيّت پردازی این قشر از افراد جامعه از منظر ساختار داستان پردازي، در چهار تراژدي بخش حماسي شاهنامه و چهار نمايش نامة تراژيك اوريپيد، ارائه مي‌دهد تا از این رهگذر ميزان تشابه و تفاوت شخصيّت پردازي را در اين آثار نشان دهد و بتواند گریزی به چگونگی نگاه مردمان به زنان در دوران پیشین باشد. نتايج از پژوهش نشان داد زنان به سبب نشان داده شدن موجودیّت، شخصیّت اصلي و قهرمان اغلب تراژدي‌هاي اوريپيد هستند و در تراژدي هاي فردوسي به فراخور داستان و موقعيّت، ‌نقش پذيرفته اند.

بررسي شخصيت زن در ادبيات جهان همواره مورد نظر پژوهشگران بوده است. نويسندگان و شاعران به فراخور فرهنگ و محيط اجتماعي - سياسي سرزمين خود، از كاركرد شخصيت زن در داستان‌ها بهره برده‌اند؛ به¬گونه‌اي كه در داستان‌هاي ادبي ملل، حضور و نقش‌هاي متفاوت و متنوّع از زنان ديده مي‌شود. ‌جستار حاضر به¬شيوة توصيفي- تحليلي، فارغ از جنبه‌هاي بحث برانگيز نگرش فردوسي نسبت به زنان، مقايسه و تطبيقي از چگونگي شخصيت¬پردازی این قشر از افراد جامعه از منظر ساختار داستان¬پردازي، در چهار تراژدي بخش حماسي شاهنامه و چهار نمايش¬نامة تراژيك اوريپيد، ارائه مي‌دهد تا از این رهگذر ميزان تشابه و تفاوت شخصيت-پردازي را در اين آثار نشان دهد و بتواند گریزی به چگونگی نگاه مردمان به زنان در دوران پیشین باشد. نتايج از پژوهش نشان داد زنان به سبب نشان داده شدن موجودیت، شخصیت اصلي و قهرمان اغلب تراژدي‌هاي اوريپيد هستند و در تراژدي‌هاي فردوسي به فراخور داستان و موقعيت، ‌نقش پذيرفته¬اند.