پژوهش حاضر با هدف بازنمایی فرآیند تدریس از طریق تجارب زیسته دانشجویان ایرانی مشغول به تحصیل در دوره‌های ارشد و دکتری دانشگاه‌های استرالیا که دوره کارشناسی را در دانشگاه‌های ایران گذرانده‌اند انجام شد. روش پژوهش کیفی از نوع پدیدارشناسی بود. حوزه پژوهش شامل دانشجویان ایرانی که دوره ارشد و دکتری رشته‌های فنی و مهندسی را در دانشگاه‌های استرالیا (ملبورن، مناش، سوئین‌برن ) بود که با روش نمونه‌گیری هدفمند گلوله برفی انتخاب و از طریق مصاحبه عمیق نیمه ساختاریافته به جمع آوری اطلاعات پرداخته شد. حجم نمونه‌ها پس از انجام مصاحبه، تجزیه و تحلیل اطلاعات به روش کدگذاری موضوعی تا اشباع کامل ادامه یافت و در نهایت به 10 نفر رسید و اعتبار یافته‌ها به روش بازسازی واقعیت و استفاده از افراد خارج محدوده پژوهش انجام شد. از مجموع یافته‌ها، 167 کد مفهومی در 10 مقوله اصلی (ویژگی‌های شخصیتی استاد، فعالیت یاددهی، محتوای برنامه درسی، ساختار برنامه درسی، تعامل بین استاد و دانشجو، ارزشیابی برنامه درسی (آغازین، تکوینی، پایانی)، فضای یادگیری، فعالیت‌های یادگیری، امکانات آموزشی و پژوهشی، توجه به نیازهای زندگی فردی و اجتماعی) و 35 مقوله فرعی در راستای تجارب زیسته دانشجویان ایرانی دانشگاه‌های استرالیا استخراج گردید.

تفاصيل المقالة

Translating body-part terms from one language to another presents a significant challenge due to the fact that such terms are usually associated with cultural conceptualisations, such as those of emotions and mental activities, which in many cases vary across languages. A literal translation of a body-part term from SL to TL, therefore, may alter the conceptual basis of the term, which may have significant semantic or pragmatic implications. This paper focuses on the case of cheshm ‘eye’ in Persian, a body-part term that is predominantly associated with emotions, including love, envy, and greed, as well as character traits such as naivety or wilfulness. The analysis of some Persian expressions that are associated with the body-part term ‘eye’ reveal significant differences with the connotation of ‘eye’ in English. For example, the conceptualisation of understanding is seeing, is not a dominant conceptualisation in everyday use of language by Persian speakers. There are, however, some words which do refer to the process of visual perception and which are mainly used in association with thinking. These expressions seem to be reminiscent of a historical cultural conceptualisation that can be traced back to the Pahlavi language, the major form of Middle Persian. The observations made in this paper call for a cultural-conceptual level of analysis, as a step in the general process of translating from one language to another. تفاصيل المقالة