هدف  این پژوهش بررسی تاثیر آموزش شادمانی به روش شناختی- رفتاری بر کیفیت زندگی زناشویی مردان و زنان متاهل شهر اصفهان بود .روش پژوهش نیمه تجربی و از نوع پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل است. جامعه آماری یژوهش مشتمل بر کلیه افراد متاهل مراجعه کننده به کلینیک مراکز خدمات روان شناختی و مشاوره شهر اصفهان در  تابستان سال 1389بود. روش نمونه گیری از نوع نمونه گیری تصادفی ساده بود. از بین مراکز مشاوره شهر اصفهان یک مرکز به تصادف انتخاب شد و 32 نفر از افراد مراجعه کننده به این مرکز به صورت تصادفی به عنوان نمونه انتخاب و به تصادف در  گروه های آزمایش و کنترل قرار گرفتند. افراد گروه آزمایش در 6 جلسه آموزش شادمانی شرکت کردند. از هر  دو گروه   پیش آزمون و پس آزمون به عمل آمد. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه کیفیت ادارک شده از ابعاد روابط زناشویی (فلچر، سیمپسون و توماس،2000) بود. برای نتایج  تحلیل کوواریانس نشان داد که  این نوع آموزش شادمانی بر کیفیت زندگی زناشویی به صورت کلی و بر زیر مقیاس ‌های رضایت از رابطه نزدیک ، صمیمیت، شور و هیجان جنسی و عشق موثر بود (05/0P < )، ولی بر حیطه‌های تعهد و اعتماد تأثیر نداشت. از آموزش شادمانی به عنوان یکی از راه های افزایش کیفیت زندگی زناشویی و جلوگیری از وقوع طلاق می توان استفاده کرد. تفاصيل المقالة

  ﻫﺪف ﻋﻤﺪۀ این تحقیق، بررسی ساختار عاملی تأییدی و ویژگی‌های روان‌سنجی مقیاس فردگرایی‌ـ جمع‌گرایی اوکلند ( AICS ) در بین دانشجویان دانشگاه اصفهان بود . بدین منظور 274 نفر از دانشجویان دانشگاه اصفهان در سال تحصیلی 1390 به روش نمونه‌گیری در دسترس انتخاب شدند. به‌ منظور بررسی روایی سازۀ مقیاس فردگرایی‌ـ جمع‌گرایی اوکلند، از روش تحلیل عاملی اکتشافی ( EFC ) و تأییدی ( CFA ) استفاده شد. نتیجۀ تحلیل‌های صورت گرفته 5 عامل است که 67 درصد واریانس مشترک را تبیین می‌کند و معادلۀ ساختاری مدل 5 عاملی، بهترین برازندگی را با داده‌ها نشان داد. همچنین ضریب پایایی عوامل مقیاس، به روش ﻫﻤﺴﺎﻧﯽ دروﻧﯽ و آﻟﻔﺎی ﮐﺮوﻧﺒﺎخ، 83/0 تا 91/0 به‌دست آمد. همخوانی شاخص‌های روان‌سنجی به‌دست آمده در این پژوهش، با نتایج سایر پژوهش‌ها، گویای مناسب بودن مقیاس فردگرایی ـ جمع‌گرایی اوکلند، به‌منظور استفاده در پژوهش‌ها در جامعۀ ایران است.     تفاصيل المقالة

هدف این پژوهش بررسی تأثیر مداخلۀ مبتنی بر خودنظمی هیجانی بر روی الگوهای ارتباطی زوج‌ها در شهر اصفهان بود. روش این پژوهش نیمه‌تجربی و طرح آن دو گروهی از نوع پیش‌آزمون ـ پس‌آزمون با گروه گواه بود. جامعۀ آماری این پژوهش همۀ زوج‌های دارای مشکل ارتباطی در نیمسال اول 1392 بودند که دامنۀ سنی آنان 25 تا 50 سال بود. حجم نمونه 18زوج و به شیوۀ نمونه‌گیری در دسترس انتخاب شدند. درنهایت زوج‌ها به‌صورت تصادفی در دو گروه گواه (9 زوج) و آزمایش (9 زوج) جایگزین شدند. اعضای هر دو گروه در سه مرحلۀ پیش‌آزمون، پس‌آزمون و پیگیری پرسشنامۀ الگوی ارتباطی CPQ کریستینسن و سالاوی (1984) را تکمیل کردند. داده‌های پژوهش با استفاده از آزمون تحلیل واریانس چندمتغیره و همچنین نرم‌افزار SPSS تحلیل شد. یافته‌ها نشان داد که مداخلۀ مبتنی بر خودنظمی هیجانی بر هر سه الگوی ارتباطی سازنده، توقع/ کناره‌گیری و اجتناب متقابل زوج‌ها تأثیر معناداری (05/0P<) داشتند. بنابراین داشتن مهارت‌های خودنظمی هیجانی بین همسران الگوی ارتباطی کارآمد و مؤثری را برای زندگی آنها رقم می‌زند و شدت ارتباط مخرب و همراه با تنش و تعارض را تا حد چشمگیری کاهش می‌دهد. تفاصيل المقالة