در این پژوهش، بررسی پیوند هیدروژنی دوپارهای NH2NW (W=O, S, Se) با استفاده از روش M06-2x و مجموعه پایه‌های 6-311++G(d,p)، 6-311++G(2d,2p) و AUG-cc-pVTZ در فاز گازی انجام شده است. در ابتدا، ساختارهای مولکولی و توزیع الکترونی تک‌پارها به صورت کامل مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. با توجه به مقادیر پتانسیل الکتروستاتیکی مولکولی (MEP)، مکان‌های فعال شناسایی و با استفاده از آنها قدرت پیوند هیدروژنی پیش بینی شده است. با در نظر گرفتن این مقادیر، نظم میل ترکیبی پروتون (Hcis و Htrans) به شرح زیر است: Htrans: NH2NSe > NH2NS > NH2NO Hcis: NH2NSe  NH2NO > NH2NS علاوه بر این با استفاده از توصیف‌گرهای انرژی، ساختار هندسی، جای نگاریکی و اوربیتال‌های مولکولی دوپارها، قدرت پیوند هیدروژنی آن‌ها تخمین زده شده است. برای همه دوپارها، تشکیل کمپلکس باعث طویل‌تر شدن پیوند NH و به این ترتیب جابجایی به سمت قرمز برای پیوند هیدروژنی مربوطه را نشان می‌دهد. نتایج AIM نشان می‌دهد که ماهیت کوالانسی جزیی در دوپارهای S2 و Se2 وجود دارد. در نهایت آنالیز تجزیه انرژی (EDA) پیشنهاد می‌کند که قطبش‌پذیری به شدت باعث پایداری دوپارهای NH2NS و NH2Se نسبت به دوپار NH2NO می‌شود. تفاصيل المقالة

در مطالعه حاضر، تاتومری، قدرت پیوند هیدروژنی و عدم استقرار الکترون‌های π در حالات برانگیخته یکتایی و سه‌تایی ترکیب 2-سلنوفرمیل3-تیوکسو پروپیونالدهید(STP) مورد بررسی قرار گرفته است. ابتدا تمامی هم‌صورت‌های حاوی پیوند هیدروژنی در حالت‌های برانگیخته توسط روش‌های CIS و TD-DFT با مجموعه پایه 6-311++G(d,p) بهینه شده‌اند. نتایج انرژی‌های نسبی نشان می‌دهند که هم‌صورتهای تیول و انول به ترتیب پایدارترین و ناپایدارترین‌ها می‌باشند. همچنین، انرژی‌های الکترونی نشان می‌دهند که تمامی ساختارها در حالت برانگیخته سه‌تایی نسبت به یکتایی پایدارتر هستند. از آنجاکه این هم‌صورتها به سیستم‌های پیوند هیدروژنی یاری شده با رزونانس تعلق دارند، می‌توان علت پایداری بیشتر هم‌صورتهای تیول را در یکی از موارد تاتومریسم، قدرت پیوند هیدروژنی و اثرات عدم استقرار الکترون‌های π جستجو کرد. انرژی‌های تاتومری از نظر ترمودینامیکی بیانگر پایداری بیشتر تاتومر تیول نسبت به انول و سلنول در تمامی حالات برانگیخته هستند. بعلاوه، انرژی‌های فعال سازی بدست آمده نشان می‌دهند که تعادل تاتومری تیو⇋تیول در تمامی سطوح محاسباتی از نظر سنتیکی نسبت به سایر تعادلات ارجح‌ است. پیوندهای هیدروژنی که با استفاده از توصیف‌گرهای متفاوت مورد بررسی قرار گرفته‌اند، بر قوی تر بودن پیوندهای هیدروژنی درون ملکولی در هم‌صورت‌های انولی تاکید دارند. بعلاوه، ارزیابی‌های عدم استقرار الکترونی نیز نشان دهنده مقدار بیشتر آن در هم‌صورتهای انولی می‌باشند. از آنجاکه، نتایج حاصل از تحلیل پیوند هیدروژنی و عدم استقرار الکترونی با روند پایداری هم‌صورتها مطابقت ندارد، نهایتا می‌توان نتیجه گرفت که در این هم‌صورتها، فرآیند تاتومریسم عامل غالب در تعیین پایداری می‌باشد. تفاصيل المقالة