زمینه و هدف: اقدامات جاری در زمینه تثبیت و کاهش انتشار گازهای گل خانه ای به ویژه دی اکسیدکربن (CO2) در راستای دستیابی به توسعه پایدار در سطح قابل قبولی نبوده و تلاش بیشتری نیاز است. از این رو شناخت عوامل موثر بر انتشار CO2 جهت ارزیابی سیاست ها و راهبردها ضروری است. مقیاس فعالیت اقتصادی، تغییرات ساختاری، ضریب انتشار و شدت انرژی را می توان به عنوان مهم ترین عوامل مؤثر در نظر گرفت که البته با توجه به تفاوت میزان اثر گذاری ها در هریک از بخش ها، اقتصاد ایران به چهار بخش خانگی و تجاری، صنعت، حمل و نقل و کشاورزی تقسیم شدند و در دوره زمانی 1380-1391مورد بررسی قرار گرفتند . روش بررسی: روش بررسی این مطالعه شیوه "تحلیل تجزیه لاسپیرز اصلاح شده" است. یافته ها: نتایج حاکی از آن است که در تمامی بخش های مورد بررسی اثر ساختار بیشترین نقش را در انتشار CO2 داشته است. بحث و نتیجه گیری: براساس نتایج به دست آمده، مثبت بودن اثر مقیاس بیان گر آن است که با شیوه کنونی صنعتی شدن کشور به علت مصرف بیشتر سوخت های فسیلی، افزایش انتشار CO2 امری اجتناب ناپذیر است . هم چنین اثر شدت انتشار به جزء در بخش حمل و نقل در سه بخش دیگر در تمام دوره مورد بررسی به سبب اهتمام مسئولان در راستای افزایش کارایی انرژی، بهبود کیفیت سوخت منفی می باشد ولی در بخش حمل و نقل رشد بیشتر میزان مصرف انرژی سبب خنثی شدن این سیاست ها و مثبت شدن اثر شده است. اجرای سیاست سهمیه بندی بنزین و هدف مندی یارانه ها را می توان از مهم ترین علل روند نامنظم اثر شدت انرژی در بخش ها دانست. تفاصيل المقالة