این آزمایش با هدف بررسی تاثیر عصاره الکلی برگ درخت کاج تهرانی در شرایط آزمایشگاهی برای مهار رشد و فعالیت قارچ های آسپرژیلوس فلاووس و آسپرژیلوس نایجر در توده ذرت مرطوب در قالب طرح کاملاً تصادفی با آرایش آزمایش فاکتوریل (3×4) با دو عامل، شامل سه سطح عصاره و چهار زمان مختلف انکوباسیون (10، 20، 30 و 40 روز) انجام شد. برگ کاج بعد از تهیه در فصل پاییز با استفاده از حلال الکل اتانول عصاره گیری شده و در سه غلظت شامل صفر، 1 و 2 درصد و در چهار زمان، مورد انکوباسیون در دمای 25 درجه سلسیوس انجام شد. توده ذرت از کارخانه های خوراک دام و طیور تهیه شد. مقدار ده گرم ذرت وزن گردیده و در 90 میلی لیتر سرم فیزیولوژی مخلوط و چندین بار هم زده شد، سپس به صورت سریالی رقیق شده و مقدار 1/0 میلی لیتر از رقت به دست آمده در سطح محیط کشت به وسیله پیپت پاستور پخش گردیده و بعد از جذب رطوبت نسبی داخل انکوباتور در دمای 25 درجه سلسیوس به مدت یک هفته انکوبه شده و هر 24 ساعت از روز دوم تا رشد قارچ‌ها روزانه کنترل و ثبت شد. برای شمارش کلونی های قارچ، بعد از اتمام زمان انکوباسیون کلونی‌های تشکیل یافته روی محیط کشت به صورت چشمی شمارش گردید. نتایج نشان داد که سطوح 1 و 2 درصد عصاره به صورت موثری باعث کاهش تعداد کلونی های قارچ در روزهای 10 و 20 انکوباسیون شده و با ادامه انکوباسیون به 30 و 40 روز فعالیت و رشد قارچ به کلی مهار می‌گردد. نتایج حاصل شده در مورد هر دو قارچ یکسان بود. با توجه به نتایج، سطح 1 درصد عصاره برای مهار رشد قارچ ها توصیه می‌شود. Manuscript profile

در میان آلاینده های محیطی، فلزات سنگین به دلیل غیرقابل تجزیه بودن و اثرات فیزیولوژیکی که بر موجودات زنده در غلظت های کم دارند، از اهمیت خاصی برخوردارند. این عناصر به دلیل تحرک کم به مرور در خاک انباشته می شوند. انباشت این عناصر در خاک در نهایت باعث ورود آنها به چرخه غذایی و تهدید سلامت انسان و سایر موجودات می شود. این مطالعه با هدف تعیین مقدار فلزسنگینکرومدر ترکیب گیاه خارشتر به عنوان تامین کننده بخشی از علوفه نشخوارکنندگان کوچک و بستر خاک در مسیر ترانزیتی تبریز–صوفیان به صورت مطالعه کاربردی– توسعه‌ایی در قالب طرح کاملا تصادفی با روش نمونه‌گیری تصادفی طبقه بندی شده از پلیس راه تبریز – صوفیان تا ورودی شهر صوفیان انجام شد.نمونه‌های خاک و گیاه درچهارقسمتمسیر با فواصل حاشیه جاده، 15، 30، 60 و 120 متر از کنار جادهتهیه شد.برای تعیینمقدارفلز سنگین کروم از روش جذب اتمی استفاده شد. نتایج نشان داد که بیشتر ین مقدار تجمع کروم در خاک منطقه کیلو متر 30 جاده تبریز – صوفیان و نزدیک کارخانه سیمان صوفیان با 51/29 میلی گرم بر کیلو گرم در حاشیه سمت چپ جاده و بیشترین تجمع با 54/3 میلی گرم بر کیلو گرم در گیاه خارشتر میباشد. باافزایش فاصله از کارخانه سیمان صوفیان غلظت کروم در خاک و گیاه روند کاهشی پیدا کرده است. نتایج نشان داد کهتجمع کرومدرمسیر مورد مطالعه در خاک و گیاه خارشتر در حاشیه جاده‌ها نسبتا زیاد بوده و معمولا با افزایش فاصله از کنار جاده از غلظت فلزات کاسته شده است. با توجه به سمت وزش بادهای محلی تجمع فلزات سنگین در سمت چپ جادهبیش‌تراست، هم چنین در کیلومتر 30 جاده تبریز–صوفیان تجمع فلز کروم زیاد می‌یاشد. نتایج حاکی از این است که با توجه به آلودگی حاشیه جاده‌ها در این مسیر علاوه بر تاثیر بر افراد موجود در محل بر حیوانات چرا کننده از مسیر و به تبع آن ورود محصولات دامی به زنجیره غذایی انسان می‌تواند اثرات نامطلوبی بر سلامت انسان داشته باشد. Manuscript profile

این پژوهش، به منظور مطالعه اثر سطوح مختلف شوری آب مصرفی بر روند تجزیه پذیری شکمبه ای دانه جو با استفاده از روش کیسه های نایلونی در گوسفندان شال ایرانی انجام شد. تجزیه پذیری ماده خشک و پروتئین خام دانه جو با استفاده از هشت راس قوچ توده شال کانوله‌گذاری شده در شکمبه که سطوح مختلف شوری آب شامل گروه شاهد (480)، 4000، 8000 و 12000 میلی‌گرم بر لیتر مجموع مواد جامد محلول در آب را دریافت می کردند، با روش کیسه‌های نایلونی تعیین شد. از نظر تجزیه پذیری ماده خشک و پروتئین خام در تمام زمان‌های انکوباسیون به غیر از زمان‌ اولیه، تفاوت معنی‌داری بین تیمارهای آزمایشی وجود داشت. در زمان نهایی انکوباسیون، مصرف آب شور سبب افزایش تجزیه پذیری ماده خشک و پروتئین خام دانه جو نسبت به تیمار شاهد گردید. بین تیمارهای آزمایشی از نظر تجزیه پذیری موثر (ED) ماده خشک و پروتئین خام نیز تفاوت معنی‌داری مشاهده شد، به طوریکه با افزایش سطح شوری، تجزیه پذیری موثر ماده خشک و پروتئین خام دانه جو در اغلب موارد افزایش یافت. بخش پروتئین سریع تجزیه‌شونده (QDP) تحت تاثیر تیمارهای آزمایشی قرار نگرفت اما بخش پروتئین کند تجزیه‌شونده (SDP) در سطح تغذیه نگهداری (با سرعت عبور دو درصد در ساعت) به‌طور معنی‌داری افزایش یافت که بالاترین مقدار مربوط به تیمار حاوی 8000 میلی‌گرم بر لیتر مجموع مواد جامد محلول در آب به دست آمد. از نظر پروتئین قابل متابولیسم نیز در سطح تغذیه نگهداری بین تیمارهای آزمایشی تفاوت معنی‌دار بوده و کمترین مقدار آن در تیمار حاوی 8000 میلی‌گرم بر لیتر مجموع مواد جامد محلول در آب مشاهده شد. در یک نتیجه‌گیری کلی به نظر می‌رسد مصرف آب شور در حیوانات مورد آزمایش، تجزیه پذیری شکمبه‌ای دانه جو را تحت تاثیر قرار داده و موجب افزایش تجزیه پذیری موثر ماده خشک و پروتئین خام و کاهش مقدار پروتئین قابل متابولیسم آن در سطح تغذیه در حد نگهداری شده است. Manuscript profile