پژوهش حاضر به منظور بررسی سطوح مختلف پودر قارچ‌های صدفی و دکمه‌ای بر عملکرد ریخت شناسی و میکروب شناسی روده در بلدرچین‌های ژاپنی نر انجام گرفت. این مطالعه با 420 قطعه جوجه بلدرچین ژاپنی نر در قالب طرح پایه کاملا تصادفی با 7 تیمار در 3 تکرار و 20 قطعه جوجه در هر تکرار اجرا شد. تیمارهای آزمایشی شامل: گروه شاهد، سطوح نیم، یک و دو درصد قارچ صدفی و سطوح نیم، یک و دو درصد قارچ دکمه‌ای بودند. پرنده‌ها با شرایط محیطی و مدیریتی یکسان به مدت 84 روز آزمایشی، تحت جیره‌های تغذیه‌ای خاص هر تیمار قرار گرفتند. شمارش باکتری‌های کلی فرمی در روده و بررسی ویژگی‌های ریخت‌شناسی روده در سن 84 روزگی انجام گرفت. مطابق نتایج به دست آمده، شمار کل باکتری‌های روده‌ی باریک، لاکتوباسیل‌ها، اشرشیاکلای و بیفیدو باکتر‌های روده بلدرچین‌های ژاپنی 84 روزه تحت تاثیر نوع و مقدار قارچ قرار گرفتند (P<0.05). بیشترین و کمترین مقدار شمار کل باکتری‌های روده‌ی باریک به ترتیب به تیمار شاهد و قارچ دکمه‌ای دو درصد تعلق داشت. عمق کریپت و طول خمل در قسمت‌های 10، 50 و 70 درصد روده به طور معنی‌داری تحت تاثیر نوع و سطوح مختلف قارچ صدفی و دکمه‌ای قرار گرفت (P<0.05). نتایج حاصل از این آزمایش نشان داد که استفاده از دو درصد قارچ صدفی و یا دکمه‌ای می‌تواند به عنوان محرک رشد در جیره‌ی غذایی بلدرچین ژاپنی استفاده شود. Manuscript profile

این پژوهش، به منظور مطالعه اثر سطوح مختلف شوری آب مصرفی بر روند تجزیه پذیری شکمبه ای دانه جو با استفاده از روش کیسه های نایلونی در گوسفندان شال ایرانی انجام شد. تجزیه پذیری ماده خشک و پروتئین خام دانه جو با استفاده از هشت راس قوچ توده شال کانوله‌گذاری شده در شکمبه که سطوح مختلف شوری آب شامل گروه شاهد (480)، 4000، 8000 و 12000 میلی‌گرم بر لیتر مجموع مواد جامد محلول در آب را دریافت می کردند، با روش کیسه‌های نایلونی تعیین شد. از نظر تجزیه پذیری ماده خشک و پروتئین خام در تمام زمان‌های انکوباسیون به غیر از زمان‌ اولیه، تفاوت معنی‌داری بین تیمارهای آزمایشی وجود داشت. در زمان نهایی انکوباسیون، مصرف آب شور سبب افزایش تجزیه پذیری ماده خشک و پروتئین خام دانه جو نسبت به تیمار شاهد گردید. بین تیمارهای آزمایشی از نظر تجزیه پذیری موثر (ED) ماده خشک و پروتئین خام نیز تفاوت معنی‌داری مشاهده شد، به طوریکه با افزایش سطح شوری، تجزیه پذیری موثر ماده خشک و پروتئین خام دانه جو در اغلب موارد افزایش یافت. بخش پروتئین سریع تجزیه‌شونده (QDP) تحت تاثیر تیمارهای آزمایشی قرار نگرفت اما بخش پروتئین کند تجزیه‌شونده (SDP) در سطح تغذیه نگهداری (با سرعت عبور دو درصد در ساعت) به‌طور معنی‌داری افزایش یافت که بالاترین مقدار مربوط به تیمار حاوی 8000 میلی‌گرم بر لیتر مجموع مواد جامد محلول در آب به دست آمد. از نظر پروتئین قابل متابولیسم نیز در سطح تغذیه نگهداری بین تیمارهای آزمایشی تفاوت معنی‌دار بوده و کمترین مقدار آن در تیمار حاوی 8000 میلی‌گرم بر لیتر مجموع مواد جامد محلول در آب مشاهده شد. در یک نتیجه‌گیری کلی به نظر می‌رسد مصرف آب شور در حیوانات مورد آزمایش، تجزیه پذیری شکمبه‌ای دانه جو را تحت تاثیر قرار داده و موجب افزایش تجزیه پذیری موثر ماده خشک و پروتئین خام و کاهش مقدار پروتئین قابل متابولیسم آن در سطح تغذیه در حد نگهداری شده است. Manuscript profile