به منظور بررسی اثرات تنش خشکی بر عملکرد دانه، عملکرد بیولوژیکی، اجزای عملکرد و شاخص برداشت جو زراعی رقم گوهر، آزمایشی بصورت طرح بلوک های کامل تصادفی، در مزرعه آزمایشی دانشکده کشاورزی دانشگاه آزاد اسلامی شوشتر انجام شد. بدین منظور در شرایط مزرعه ای تیمار تنش خشکی در پنج سطح، بصورت قطع آبیاری در مراحل پنجه زنی، ساقه رفتن، گلدهی، پرشدن دانه و عدم قطع آبیاری(تیمار شاهد) اعمال گردید. میزان آب مصرفی بوسیله کنتور حجمی اندازه گیری شد. نتایج بدست آمده نشان داد که بین تیمارهای تنش خشکی در کلیه صفات مورد مطالعه به جز شاخص برداشت تفاوت معنی داری وجود داشت. تیمار بدون تنش با تولید بیشترین عملکرد بیولوژیکی، تعداد سنبله در واحد سطح و تعداد دانه در سنبله بالا و وزن هزار دانه مناسب، بیشترین عملکرد دانه را تولید داشته است. در شرایط تنش انتهایی یا قطع آبیاری در مرحله پرشدن دانه پس از شرایط بدون تنش دارای عملکرد بالاتری نسبت به سایر مراحل بود. بررسی ضرایب همبستگی نشان داد بین اجزای عملکرد، تعداد سنبله در واحد سطح بیشترین همبستگی (0/63) را با عملکرد دانه داشت. در این آزمایش کمترین میزان عملکرد دانه در تیمار قطع آبیاری در مرحله گلدهی به دست آمد که بیانگر حساسیت این مرحله از رشد گیاه نسبت به تنش کم آبی می باشد. Manuscript profile

کمبود آب یکی از مشکلات رو به تزاید کشاورزی ایران است و تهدیدی برای این صنعت و امنیت غذایی کشور محسوب می‌شود. جوانه زنی یکی از مراحل حساس در طول دوره رشد گیاهان است که اغلب تحت اثر تنش‌های محیطی بویژه خشکی قرار می‌گیرد. در این تحقیق، اثر چهار سطح پتانسیل آب (صفر، 3-، 6- و 9- بار با استفاده از پلی‌اتیلن‌گلایکول) بر جوانه‌زنی بذر و رشد گیاهچه هیبرید های ذرت (سه هیبرید 500 SC،640SC و 704SC) بصورت فاکتوریل در قالب طرح کاملاً تصادفی در چهار تکرار اجرا شد. نتایج تجزیه واریانس بیانگر اثر معنی‌دار سطوح مختلف تنش خشکی و نوع هیبرید و برهمکنش آنها بر مؤلفه‌های جوانه‌زنی بود. نتایج نشان داد که با کاهش پتانسیل آب در تمام سطوح تنش خشکی صفات رشدی شامل سرعت و درصد جوانه زنی، طول و وزن خشک ریشه چه و ساقه چه و در نهایت ارتفاع گیاهچه کاهش یافت. به طور کلی هیبرید 500 SC با داشتن بالاترین درصد جوانه زنی، طول و وزن خشک ریشه چه و ساقه چه و ارتفاع گیاهچه نسبت به سایر هیبریدهای مورد بررسی متحمل‌ترین هیبرید بود. Manuscript profile

به منظور ارزیابی تاثیر تنش خشکی آخر فصل بر عملکرد و اجزای عملکرد دانه، برخی خصوصیات فیزیولوژیک و ارزیابی شاخص های تحمل به تنش ارقام جو ( Hordeum vulgare L.)، آزمایشی به صورت کرت های خرد شده در قالب بلوک کامل تصادفی در سه تکرار انجام شد. تیمارهای آبیاری در کرت اصلی شامل آبیاری نرمال مزرعه و قطع آبیاری در زمان گرده افشانی بود و ارقام نصرت، والفجر، ترکمن، جنوب، یوسف و کارون در کرت فرعی گنجانده شدند. نتایج نشان داد در شرایط تنش خشکی بیشترین عملکرد دانه در ارقام نصرت و یوسف به میزان 1/513 و 8/513 گرم در متر مربع و کمترین عملکرد دانه در رقم کارون به میزان 5/201 گرم در متر مربع مشاهده شد. میزان کاهش وزن هزار دانه ارقام نصرت، یوسف، ترکمن، جنوب، والفجر و کارون تحت تاثیر تنش خشکی در مقایسه با شاهد به ترتیب 8/12، 3/11، 6/13، 2/17، 5/16 و 6/29 درصد بود. تنش خشکی طول دوره پرشدن دانه را در تمام ارقام مورد بررسی در مقایسه با شرایط نرمال کاهش داد، بطوریکه کمترین طول دوره پرشدن دانه متعلق به رقم کارون با 1/22 روز بود. اما ارقام نصرت و یوسف بیشترین دوره پرشدن دانه را داشتند. در شرایط تنش خشکی ارقام نصرت و یوسف بیشترین رطویت نسبی برگ، شاخص کلروفیل، کربوهیدرات های محلول برگ و پروتئین های محلول برگ را به خود اختصاص دادند. در مجموع با توجه به نتایج شاخص های تحمل و حساسیت به تنش ارقام نصرت و یوسف متحمل ترین و ارقام والفجر، کارون و جنوب حساس ترین ارقام به تنش خشکی آخر فصل بودند. Manuscript profile

پژوهشی در سال 1392 در قالب آزمایش اسپلیت پلات با پایه بلوک‌های کامل تصادفی در سه تکرار در شهرستان شوشتر اجرا شد. این پژوهش شامل تنش خشکی به‌صورت قطع آبیاری در مراحل مختلف رشد گیاه (=V1 قطع آبیاری از ابتدای 10 برگی گیاه تا مرحله ظهور تاسل ها، V2=قطع آبیاری از ظهور 50 درصد تاسل تا قهوه‌ای شدن ابریشم‌ها و V3= آبیاری برابر نیاز آبی گیاه تا پایان فصل رشد) به‌عنوان کرت اصلی و سطوح نیتروژن (50، 100 و 150 کیلوگرم نیتروژن در هکتار) به‌عنوان کرت فرعی بود. نتایج نشان داد عملکرد دانه به‌طور معنی‌دار تحت تأثیر تنش خشکی قرار گرفت. بیشترین میزان انتقال مجدد ماده خشک در تیمار قطع آبیاری از زمان ظهور 50 درصد تاسل ها تا قهوه‌ای شدن ابریشم‌ها بود و با افزایش میزان نیتروژن مصرفی، میزان انتقال ماده خشک کاهش معنی‌داری یافت. تیمار قطع آبیاری از زمان ظهور 50 درصد تاسل ها تا قهوه‌ای شدن ابریشم‌ها با میانگین 40 درصد، دارای بیشترین سهم انتقال مجدد ماده خشک در عملکرد دانه بود. افزایش میزان نیتروژن مصرفی، عامل جزئی تولید نیتروژن مصرفی را به‌طور معنی‌داری کاهش داد. با توجه به نتایج پژوهش حاضر، تأمین رطوبت و نیتروژن کافی در مرحله قبل از گلدهی، از طریق افزایش تحریک سهم و میزان انتقال مجدد ماده خشک به دانه در صورت بروز تنش در مرحله بعد، از کاهش شدید وزن دانه تا حدودی جلوگیری شود. Manuscript profile

گردو (Juglans regia L.) گیاهی با ارزش اقتصادی بالا است که استفاده از تکنیک های ریزازدیادی در تکثیر رویشی ارقام و ژنوتیپ¬های برتر یکنواخت گردو بسیار موثر خواهد بود. به منظور بهینه¬سازی کشت بافت گردو، در این پژوهش سرشاخه های تازه درخت گردو رقم پکان جدا سازی و به آزمایشگاه انتقال یافتند. جهت سترون سازی، کالوس¬زایی و جنین¬زایی سوماتیکی سه آزمایش با اعمال تیمارهای مختلف انجام شد. شش تیمار سترون سازی در یک طرح کاملا تصادفی با 4 تکرار برای این تحقیق در نظر گرفته شد. جهت دستیابی به کالوس محیط کشت DKW به عنوان محیط کشت پایه در نظر گرفته شد. 8 تیمار کالوس زایی در یک طرح کاملا تصادفی در 3 تکرار مورد بررسی قرار گرفتند. جهت دستیابی به جنین زایی سوماتیکی غیر مستقیم، ترکیبات متفاوتی از TDZو نیز NAA در یک طرح کاملا تصادفی در4 تکرار مورد بررسی قرار گرفت. نتایج حاصل از تجزیه واریانس داده های سترون سازی دال بر وجود اختلاف معنی دار بین تیمارهای مذکور بود. نتایج اعمال تیمارهای سترون سازی، هیپوکلریت سدیم 20% به مدت 5 دقیقه همراه با الکل 70% به مدت 15 ثانیه را به عنوان بهترین نتیجه برای سترون سازی ریزنمونه ها معرفی نمود. محیط کشت DKW که با 3 میلی گرم در لیتر 2,4-D و 5/0 میلی گرم در لیتر NAA تکمیل شده بود بهترین نتیجه را در کالوس زایی به همراه داشت. TDZ در مقدار 6 میکرومولار به همراه NAA میزان2/0 میکرومولار بهترین نتیجه را در جنین¬زایی کالوس های حاصل به همراه داشتند. Manuscript profile