در این نوشتار، چالش مورد کاوش، یافتن ساختارهایی نظری، منتج از انگاره‌های علوم رفتاری به‌منظور بهبود روش آموزشِ فرایند طراحی معماری و ساخت چارچوبی نظری عملی به منظور تغییر در رویکردها و تقابل با عدم تحول و سکون در نظریه‌پردازی حوزۀ‌ روشِ آموزشِ معماری است. افزون‌براین، هدفِ پژوهش، تعریف و شناسایی شاخصه‌های منتج از نظریه قابلیت‌های محیطی گیبسون (افردنس) برای کاربرد در راستای مسئلۀ‌ یادشده است که با بازبینی نظریه‌ها و رویکردهای مرتبط با آن به حدود مطلوب و نامطلوب، همراه با شناسایی وجه‌های پنهان و آشکار قابلیت‌ها، پرداخته‌شده است. بر این پایه، ویژگی‌های به‌کاررفته از نظریۀ‌ مذکور، دربرگیرندۀ‌ محدودیت‌های شناختی، فرهنگی، منطقی، معنایی، ادراکی، کالبدی، طبیعی و انسانی است. روش در این پژوهش به‌کارگیری ره‌آوردهای برآمده از بررسی‌های توصیفی- استنتاجی به منظور دسترسی به نوعی تحلیل استنتاجی مدل‌سازی سازمان‌دهی شده است و سرانجام به ارائۀ الگویی (مدل) فراگیر برای آموزشِ فرایند طراحی در کارگاه معماری پرداخته شده است. Manuscript profile

Ecological destruction in human-dominated landscapes has significant impacts on environment sustainability internationally. Landscape planning can play a role in mitigating the effects of human-related activities. One element of landscape planning involves the analysis of the biological, spatial and social arrangement of areas in an urban environment and identifying characteristics that are underrepresented in urban natural public spaces. In this study, the quality of public spaces resulting from the regeneration of Tehran’s river-valleys’ natural environment is assessed in relation to landscape ecology principles. We use the components of Bio-spatial-social Logic, Eco-environmentalsocietal Function, Mind-experiential-aesthetic Logic and Eco-environmental-societal Excellence, as the components of a framework, to examine the quality of existing urban natural public spaces and to define deficiencies in the current urban landscape system. Based on multivariate ecological, environmental and societal space, the evaluation made by this component model indicates that the principles of landscape ecology have been disregarded in Tehran’s Rivervalleys land development and various ecological problems have been evolved from its river-valleys’ regenerating projects. Our criterion is based on the alteration of landscape’s content composition and spatial configuration variables to eco-environmental-societal excellence features. The analysis provides a systematic, function evaluation of urban natural public spaces, in three hierarchical levels of Environmental Equilibrium, Geographical-anthropological Sustainability and Eco-environmental-societal Excellence features. Some strategies are introduced for Tehran’s rivervalleys’ landscape variables change. Manuscript profile

The present article is intended to analyze the status of architectural education during two periodsbefore and after Cultural Revolution in Iran and in order to interpret approaches and paradigms, methods, and way of itsdevelopment thereby, it deals with criticism of current situation in the field of architectural education. For this purpose,it has been tried to separate different fields of quantitative and qualitative development of the discussed subject withhistorical review on formation of architectural academic schools during recent period. The methodology of currentresearch is based on using the relevant information about structure of architectural education in Iran during two majorperiods, which have been subjected to data- mining by taking an interpretative- historical approach. In addition, thepresent condition has been criticized with review on the existing theories in this field and afterwards in order to achievethe given result and for conclusion of the contemporary attitudes in Iranian architectural education. Findings havebeen analyzed according to strategic analysis to disambiguate the process of planning for the future based on internalstrong and weak point as well as external opportunities and threats (SWOT) in educational structure of architecture andeventually following to evaluation of today status and position becomes available for access in the future. Manuscript profile

چکیده هدف این مطالعه بررسی روند توسعه شاخص‎های پایداری شبکه‎ سبزراه‎های شهری بر مبنای اصول بوم شناسی سیمای سرزمین است. زمینه مطالعه، رویکرد بوم شناختی برنامه‎ریزی شبکه‎ سبزرا‎ه‎ها در مقیاس های مختلف فراشهری، شهری و فروشهری است که در آن ضمن توجه به اصول بوم شناسی سیمای سرزمین، احتیاجات شهروندان به محیط‎های طبیعی و مکان های گذران اوقات فراغت مد نظر قرار می‎گیرد. ارتباط بین ساخت و عملکرد سیمای سرزمین نکته کلیدی دیگری است که در این مطالعه مورد توجه است. در این راستا، هم در مقیاس منطقه ای-عملکردی و هم در مقیاس عرصه‎بندی‎ سیمای سرزمین‎ها، همجواری بوم شناختی مناطق و جزء- مناطق پهنه های ‎شهری مورد توجه قرار می‎گیرد. روش پژوهش، بر مبنای رویه مدل سازی، مطالعه تطبیقی- استنتاجی است. از این طریق، ضمن مقایسه توسعه شاخص‎های پایداری در رویکردهای "برنامه‎ریزی" و "برنامه‎ریزی بوم‎شناختی"، شاخص های جدیدی برای برنامه ریزی پایداری محیط‎های طبیعی و شبکه سبزراه‎های شهری نتیجه‎گیری می‎شود. شاخص های سنتی ارزیابی کیفی محیط‎های طبیعی، از جمله درصد پوشش فضاهای سبز محدوده‎های شهری، توان ارزیابی کیفیت ساختاری محیط‎های طبیعی و تنوع خدمات بوم شناختی آن ها را ندارند. شاخص های جدید بوم‎شناختی امکان ارزیابی ساخت و عملکرد شبکه سبزرا‎ه‎های شهری و تداوم استعلای عرصه‎بندی نوین سیمای سرزمین‎ها را فراهم می آورند. Manuscript profile