بررسی تطبیقی رویکردهای تربیت معنوی با توجه به مؤلفه های برنامه درسی در چند کشور جهان
محورهای موضوعی : آموزش و پرورش
محمدحسین یارمحمدیان
1
,
احمدعلی فروغی ابری
2
,
ابراهیم امیرشاه جعفری
3
,
احمدرضا اوجی نژاد
4
1 - دانشیار گروه علوم تربیتی دانشگاه آزاد اسلامی واحد خوراسگان،اصفهان
2 - دانشیار گروه علوم تربیتی دانشگاه آزاد اسلامی واحد خوراسگان،اصفهان
3 - دانشیار گروه برنامه ریزی درسی،دانشکده علوم تربیتی دانشگاه اصفهان
4 - دانشجوی دکترای تخصصی برنامه ریزی درسی دانشگاه آزاد اسلامی واحد خوراسگان،اصفهان
کلید واژه: برنامه درسی, بررسی تطبیقی, رویکردها, تربیت معنوی, مؤلفه های برنامه درسی,
چکیده مقاله :
هدف اصلی این مقاله بررسی رویکردهای تربیت معنوی با توجه به مؤلفههای برنامه درسی در کشورهای منتخب بوده است که با روش تطبیقی و با کمک الگوی بردی انجام گرفت. بدین منظور، اسناد و مدارک مرتبط با موضوع در کشورهای منتخب با استفاده از روش کتابخانه ای و با مراجعه به سایتهای اینترنتی مرتبط مانند یونسکو و پروکوئیست و سایتهای وزارت آموزش و پرورش کشورهای مورد نظر گرد آوری، توصیف، تفسیر و مقایسه شد. جامعه آماری پژوهش کلیه کشورهایی هستند که در زمینه تربیت معنوی دارای برنامههایی هستند. از میان جامعه مورد مطالعه کشورهای استرالیا، ژاپن و ترکیه با استفاده از روش نمونه گیری هدفمند به عنوان نمونه مورد بررسی انتخاب گردیدند سپس ویژگیهای اصلی رویکردهای تربیت معنوی در ارتباط با مؤلفههای هدف، محتوا و روشهای تدریس در کشورهای منتخب مطالعه و بررسی گردید. نتایج بدست آمده حاکی از وجود شباهتها و تفاوتهای شایان توجهی بین اهداف، محتوا و روشهای تدریس در کشورهای مورد مطالعه بود. شباهتها بیشتر در اهداف و گه گاه در محتوا، اما تفاوتها بیشتر در روشهای تدریس وجود دارند.
The main purpose of this paper was to study spiritual education approaches with regard to curriculum components in selected countries through a comparative method drawing on Brady’s model. To this end, relevant documents concerned with the selected countries were collected using library research and through referring to related websites including UNESCO and Proquest, and those of the Ministry of Education in the target countries. Data then was described, interpreted, and compared. From among countries with spiritual education programs, Australia, Japan and Turkey were purposively sampled. Spiritual education approaches were then examined in terms of aim, content, and teaching methodology. The results of the study indicated that there were considerable similarities and differences regarding the education components of concern in this study. While similarities concerned the objectives to the largest extent and content to some extent, differences were recognized in methodologies.