هدف از پژوهش حاضر، بررسی سلامت روان و امید به زندگی زنان نابینا در مقایسه با زنان بینا بود. روش پژوهش حاضر، توصیفی و علی مقایسه‌ای بود. جامعه‌ی‌ آماری مطالعه شامل زنان نابینا و بینایان شهر تبریز در 1399-1398 بود. نمونه‌ای به حجم 80 نفر در مرحله‌ی نخست به شیوه‌ی نمونه‌گیری در دسترس(40 نفر از زنان بینا و 40 نفر از زنان نابینا) انتخاب شدند و سپس، در دو گروه مستقل تحت عنوان نابینا و بینا مورد مقایسه قرار گرفتند. مقیاس سلامت عمومی (28-GHQ) و امید به زندگی اسنایدر (1991) توسط آزمودنی‌ها تکمیل شد. داده‌های حاصل با آزمون تحلیل واریانس یک سویه تجزیه و تحلیل شد. نتایج نهایی نشان داد که در میزان امید به زندگی و ابعاد تفکر عامل و مسیرها در گروه نابینایان و بینایان تفاوت معناداری وجود ندارد (05/0 p >). همچنین، نتایج نشان داد که در میزان سلامت روان در گروه نابینایان و بینایان تفاوت معناداری وجود دارد (05/0 p < ). علاوه بر این، ننتایج حاکی از آن بود که از میان ابعاد سلامت روان، فقط در میزان بعد علائم جسمانی و علائم اضطرابی و بی‌خوابی و افسردگی بین دو گروه نابینا و بینا تفاوت معناداری وجود دارد (05/0 p < /p> پرونده مقاله