در حوزه تفسیر نگاری معاصر، تفسیر اجتماعی یکی از مهم ترین دستاوردهای این عرصه است. نگاه جامع گرایانه، ساده نویسی و تاکید بر هدایت‌گری قرآن، عقل گرایی در تفسیر و عدم پیروی کردن از شیوه تفسیری سلف از شاخص‌های اصلی این رویکرد جدید تفسیری است..کتاب التفسیر لکتاب الله المنیر آیت الله محمد کرمی ، از تفاسیر اجتماعی به شمار می آید. ایشان که از مفسرین خطه خوزستان است با توجه به شرایط روز، روش تفسیر اجتماعی را برگزیده است و سعی کرده شاخص های تفسیر اجتماعی را رعایت کند. این مقاله که به روش کتابخانه ای تدوین گردیده است، نخست به شاخص‌های تفسیر اجتماعی اشاره نموده، سپس به بررسی شاخص‌های اجتماعی تفسیر شیخ کرمی می پردازد. در ادامه پس از بررسی روش تفسیری ایشان، رویکرد تفسیری این مفسر را مورد نقد قرار می گیرد. در پایان به این نتیجه می رسیم که ایشان از روش تفسیر اجتماعی در برخی آیات پیروی ننموده و تفسیر خود را بر اساس شاخص های تفسیر اجتماعی تدوین نکرده است. در واقع آیت الله کرمی برخی آیاتی که مباحث گسترده اجتماعی دارند به آنها وارد نشده و در حد اشاره ای کوتاه گذر کرده است پرونده مقاله

قد طرحت إمكانية ترجمة القرآن إلى اللغات الأخرى بين العلماء من قديم الزمان. بعث الله النبي (ص) لهداية الإنسان و قد نصره بالقرآن في هذا الطريق المقدس. يدعو هذا القرآن الإنسان إلى كل شيء يهديه إلى السعادة الأبدية و ذروة الكمال. تعاليم هذا الكتاب و قوانینه لم تختص بأمة واحدة بل هي تشمل جميع الأقطار و اللغات. و فهم القرآن هی ضرورة دینیّة. إنّ ترجمة القرآن إلى اللغات الأخرى تستهدف تعرف الملل المختلفة علی لغة القرآن وحقائقها و معارفها القرآنية و هي إحدى الضروريات الإعلانية، لكن النقطة الهامة التي ينبغي أن نهتمّ بها هي أنّ المترجم واجب أن يكون عارفا باللغتين إلی المستوى الذي يجعله قادرا علي إنتقال الرموز و الدقائق الکلامیّة الموجودة في اللغتين و أن يطّلع على دقائقهما الكامنة بصورة جيّدة لكي لا يواجه النص الخلل في الإنتقال، وفي هذا البحث توصلنا إلی نتائج منها أنّ هناك عناصر تجعل ترجمة القرآن أمرا صعبا منها: قدسية المحتوى، والتفوق علی كلام المخلوق وإعجاز النص والمحتوي، والعصمة وعدم وجود الخطأ في العبارات القرآنية التی تعد ضرورة لوحدانية القرآن . پرونده مقاله

ظاهر شماری از آیات قرآن بر رؤیت خداوند در قیامت دلالت دارد مانند آیه: وُجُوهٌ یَوْمَئِذٍ نَاضِرَةٌ الى‌ رَبِّها ناظِرَةٌ (قیامت /23-22)؛ اما ظاهر برخی دیگر آیات از جمله آیه: لا تُدْرِکُهُ الْأَبْصارُ وَ هُوَ یُدْرِکُ الْأَبْصارَ (انعام /103) رؤیت خداوند را انکار می کند. آیة الى‌ رَبِّها ناظِرَةٌ (قیامت/23) از مهم‌ترین آیات مورد اختلاف مفسران اشاعره، معتزله و امامیه و نیز عرفا می باشد. در این آیه شریفه چیستی معنای واژه های الی و ناظره مورد دقت مفسران قرار گرفته است. این آیه با عطف توجه به واژه ناظره، یکی از مستندات قائلین به جواز رؤیت خداوند از جمله اشاعره می باشد. مفسرین معتزله و امامیه ضمن تبیین معنای صحیح آیه، قول اشاعره را نادرست اعلام کرده اند اما خود در بیان معنای آیه دچار اختلاف شده اند. در بیان عرفا، مفهوم رؤیت و نظر با آنچه که متکلمان برداشت می‌کند متفاوت است؛ رؤیت همـان علـم شـهودی و حضوری است که جـز بـه خـود انسـان و متعلقـات او تعلق نمی گیرد. در این پژوهش به روش اسنادی و کتابخانه ای، به شیوه تحلیلی و مقایسه ای، سعی در بیان و بررسی اقوال مختلف مفسران داشته و با جمع آوری تمام احتمالات معنایی به همراه گونه های مختلف عقلی- نقلی به بررسی و تبیین این آیات پرداخته است. نتایج نشان می‌دهد که امکان رؤیت خدا با چشم سر، چه در این دنیا و چه آخرت، امکان پذیر نیست و نظر صحیح، انتظار کشیدن رحمت، ثواب و نعمت‌های خداوند می‌باشد. پرونده مقاله