بیماری نیوکاسل یکی از مسری‌ترین و کشنده‌ترین بیماری‌های ویروسی بوده که در گونه‌های زیادی از پرندگان، از جمله بلدرچین ژاپنی به صورت طبیعی و تجربی ایجاد عفونت و تلفات می‌کند.هدف از انجام این مطالعه، بررسی اثر عفونت تجربی با ویروس حاد بیماری نیوکاسل در بلدرچین ژاپنی واکسینه و غیرواکسینه بر عیار پادتن علیه این بیماری به وسیله آزمایش HI و همچنین وزن نسبی بورس فابرسیوس به بدن بود. تعداد 160 قطعه بلدرچین یک روزه در قالب 4 گروه شامل واکسینه چالش (1)، غیرواکسینه چالش (2)، واکسینه غیرچالش (3)، و غیرواکسینه غیرچالش (4) در شرایط یکسان پرورش یافتند. واکسیناسیون در سن 20 روزگی و چالش در سن 34 روزگی انجام گردید. نمونه‌گیری خون برای بررسی سرولوژی و همچنین وزن‌کشی بورس فابرسیوس پس از کالبدگشایی در مقاطع مختلف زمانی انجام شد.اولین تغییر سرمی پس از واکسن در گروه 3 و 21 روز بعد از واکسیناسیون مشاهده شد، اما اولین تغییر سرمی متعاقب چالش با ویروس، در گروه 1 و 2 و یک هفته بعد از چالش مشاهده شد، که این مقادیر در نمونه‌گیری‌های هفتگی بعدی در این سه گروه به طور معنی‌داری افزایش یافت. عیار پادتن در گروه 4 تا پایان آزمایش صفر بود. نسبت وزن بورس فابرسیوس به وزن بدن فقط در وزن‌کشی روز پنجم در گروه 2 به طور معنی‌داری با روزهای 9 و 14 پس از چالش همان گروه اختلاف داشت و نتایج حاصل از وزن‌کشی از سایر گروه‌ها در روز‌های مختلف، اختلاف معنی‌داری با هم نداشتند.نتایج حاصل از این مطالعه نشان داد یک نوبت واکسیناسیون بلدرچین‌ها با سویه B1 واکسن ویروس بیماری نیوکاسل پیش از مواجهه با ویروس حاد، موجب تولید سریع‌تر و عیار بالاتری از پادتن، پس از مواجهه با ویروس حاد می‌شود که نشان از پاسخ بهتر سیستم ایمنی دارد. همچنین افزایش نسبت وزن بورس به وزن بدن در روز پنجم گروه 2 و سپس کاهش آن در روز نهم مشاهده شد. این تغییرات که می‌تواند به ترتیب به دلیل التهاب و سپس آتروفی این اندام لنفاوی باشد، در گروه 1 دیده نشد که نقش واکسیناسیون در پاسخ متعادل طی دوره‌ی بیماری را نشان می‌دهد. با توجه به نتایج مورد اشاره و همچنین وضعیت بیماری نیوکاسل در ایران، حداقل یک نوبت واکسیناسیون در دوره پرورش بلدرچین‌های گوشتی توصیه می‌گردد. Manuscript profile

بیماری سل یکی از قدیمی ترین بیماری های عفونی مشترک بین انسان و دام است. اهمیت بیماری سل پرندگان و خطر روزافزون گسترش این بیماری در جوامع انسانی انگیزه ای مضاعف جهت تشخیص سریع تر این بیماری فراهم نموده است. مایکوباکتریوم اویوم تحت گونه اویوم مهم ترین عامل بیماری سل در پرندگان می باشد. نمونه برداری این تحقیق در سال 1397-1396 انجام گرفت. بر اساس نشانه های بالینی 101 کبوتر مشکوک به بیماری سل از گله های مختلف انتخاب شدند. ابتدا از کبوتران به منظور تهیه سرم، خون گیری انجام شد و پس از آسان کشی، با انجام کالبدگشایی، به منظور جداسازی عامل با روش کشت و انجام آزمایشات مولکولی نمونه های بافتی جمع آوری شد. کشت نمونه ها در سه محیط اختصاصی لونشتاین-جانسون گلیسیرین دار و لونشتاین-جانسون پیروات دار و هرولداگ انجام شد. نمونه ها با استفاده از پرایمرهای 16S rRNA، IS1245 و IS901 مورد بررسی مولکولی قرار گرفتند. با طراحی سیستم الایزا نمونه های سرم از نظر وجود آنتی بادی علیه مایکوباکتریوم اویوم بررسی شدند. با انجام کشت و انجام آزمایشات مولکولی 39 جدایه از مایکوباکتریوم اویوم تحت گونه اویوم جدا شد و در آزمایش سیستم الایزای طراحی شده 13 مورد آلودگی این کبوتران به مایکوباکتریوم اویوم تحت گونه اویوم تشخیص داده شد. بر اساس نتایج به دست آمده حساسیت روش کشت و PCR نسبت به روش سیستم طراحی شده الایزا بالاتر بود اما با توجه به ارتباط معنی دار این سه روش با هم و نیز با توجه به ساده، سریع، ارزان و نسبتا غیر تهاجمی بودن روش الایزا به نظر می رسد می توان از سیستم الایزا جهت غربال گری گله ها در مراحل اولیه بیماری استفاده نمود. Manuscript profile

سالمونلوزیس یکی از مهم ترین بیماری های مشترک انسان و حیوان است. استفاده از آنتی بیوتیک ها شیوه ای مهم برای کاهش میزان بروز و تلفات مرتبط با عفونت های سالمونلایی است، اما مصرف نادرست و بی‌رویه آن ها در مزارع طیور صنعتی ممکن است منجر به پیدایش مقاومت و در نتیجه ناکارآمدی داروهای ضدمیکروبی شود. هم چنین، انتقال سویه های مقاوم به آنتی بیوتیک ها به انسان از طریق زنجیره غذایی می تواند تهدیدی برای بهداشت عمومی باشد. هدف از این مطالعه تعیین گروه سرمی و الگوی مقاومت آنتی بیوتیکی در سالمونلاهای جدا شده از 25 گله گوشتی در اهواز بود. تمامی جدایه ها با استفاده از آنتی سرم های تجارتی از نظر گروه سرمی و به روش انتشار دیسک (Kirby-Bauer) از نظر مقاومت دارویی نسبت به آنتی بیوتیک های رایج در صنعت مرغداری (انروفلوکساسین، فلورفنیکل، فسفومایسین، لینکوسپکتین، سولتریم و داکسی سایکلین) و انسانی (جنتامایسین، آموکسی کلاو، سیپروفلوکساسین، سفالکسین، سفوتاکسیم و سفتری آکسون) بررسی شدند. سالمونلاهای جدا شده در گروه های سرمی B (2 جدایه)، C (3 جدایه) و D (45 جدایه) قرار داشتند. از 50 جدایه سالمونلا، 24 جدایه (48 درصد) حداقل به یک نوع آنتی بیوتیک مقاوم بودند. همه جدایه ها به سولتریم، فسفومایسین، فلورفنیکل، سفالکسین و سفتری آکسون حساس بودند. بیش ترین و کم ترین میزان مقاومت به ترتیب در برابر لینکوسپکتین (36 درصد) و آموکسی کلاو (2 درصد) مشاهده شد. شیوع بالای مقاومت دارویی در میان سالمونلاهای جدا شده از ماکیان نشان می دهد که تجویز آنتی بیوتیک باید با احتیاط بیش تری صورت گیرد. Manuscript profile